Feast your eyes!

Δώρο για τους φίλους που μπορούν να το εκτιμήσουν.

Άνοιξαν τα σχολεία!

Έκθεση 1η

Πειραιάς, 20 Σεπτεμβρίου 1982

Θέμα: "Άνοιξαν τα σχολεία"

Άνοιξαν τα σχολεία! Το καλοκαίρι πέρασε, τα σχολεία ξανανοίγουν. Οι αίθουσες ανοίγουν, τα θρανία γεμίζουν πάλι με βιβλία. Και πάλι το σχολείο γεμίζει με χαρούμενες φωνές και γέλια.

Είναι αδύνατο να το πιστέψω: Το αγαπημένο μας σχολείο ξανανοίγει! Η γαλήνη του καλοκαιριού σπάει σαν γυαλί και το μάθημα ξαναρχίζει στην τάξη. Μπαίνοντας στο σχολείο συναντάς δασκάλους, δασκάλες, συμμαθητές και συμμαθήτριες. Χαιρετάς το σχολείο και νιώθεις σαν να χαιρετάς άνθρωπο. Είναι πράγματι ζωντανό το σχολείο με τα βιβλία του και τα τετράδιά του.

Το σχολείο είναι σαν μιά μικρή φωλιά. Εμείς σαν πουλάκια, μαθαίνουμε να πετάμε και να τραγουδάμε. Και λέγοντας πετάμε εννοώ ότι μαθαίνουμε να διαβάζουμε και να γράφουμε και λέγοντας τραγουδάμε εννοώ να μιλάμε ευγενικά.

Μπαίνω στο σχολείο και κοιτάω τη θέση τρίτο θρανίο μεσαία σειρά. Άθικτη καθώς είναι τη φαντάζομαι γεμάτη με βιβλία λογιών λογιών, βιβλία της ΣΤ΄ τώρα τάξης.

Το σχολείο μας δέχτηκε με την αγκαλιά του ανοικτή και η σιδερένια πύλη του άνοιξε ξανά.
Καλό μου σχολείο από σήμερα άνοιξες ξανά τη σιδερένια πόρτα σου.

Σχόλιο δασκάλου: Καλή γενικά η προσπάθειά σου. Λείπει όμως κάποιος επίλογος σχετικός... Συμφωνείς;

[Σε αυτή την έκθεση το ρήμα "ανοίγω" (και τα παράγωγά του) αναφέρεται 8 φορές, η λέξη "σχολείο" 11 φορές!]

Τιραμισού

Μετά την "Αλλαγή" του '81 -σε λίγο καιρό θα συμπληρώσουμε 25 χρόνια έτσι παρεμπιπτόντως- αισθανόμουν ότι όλοι θέλαμε να είμαστε πιό μοντέρνοι, πιό τολμηροί και βαθμηδόν -ειδικά μετά την ένταξή μας στην Ε.Ο.Κ.- πιό Ευρωπαίοι βρε αδελφέ.

Συνηθίζονταν άλλωστε βαθμηδόν τα ιδιωτικά ταξίδια στην Ευρώπη. Δεν χρειαζόταν να είσαι πολυεκατομυριούχος γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας για να "πεταχτείς" να κάνεις τα ψώνια σου μέχρι το Λονδίνο (βλ. σχετικό επεισόδιο Ρετιρέ, μην τα ξαναλέμε).

Άρχισε να πεθαίνουν πιά η Ελβιέλα και τα φρικαλέα Ζήτα Ελλάς. Είχε έρθει ο καιρός για Nike, Puma και -το σπουδαιότερο- Asics Tiger (άλλωστε ακούγαμε την ίδια εποχή και το the Eye of the Tiger). Τέρμα τα γιακαδάκια και οι φούστες πλισέ. Είχε έρθει η ώρα των baggy παντελονιών, της μπλούζας με μανίκι-νυχτερίδα. Είχε έρθει η Ώρα του Λαμέ. Αμέ.

Στο πλαίσιο της νέας πολιτιστικής πραγματικότητας εντάχθηκε στη ζωή μας και το Τιραμισού.

Το τι Τιραμισού φάγαμε εκείνα τα χρόνια δε λέγεται!

Πήγαινες επίσκεψη και ήθελες να εντυπωσιάσεις; Βέβαιη η επιτυχία σου στον κοινωνικό κύκλο αν εμφανιζόσουν με τούρτα Τιραμισού!

Είχες γιορτή και ήθελες να κάνεις το κομμάτι στους καλεσμένους σου; Σέρβιρες από ένα κομμάτι Τιραμισού!

Ήσουν σνομπ αλλά γλυκατζής; Έτρωγες το Τιραμισού σου με ύφος ειδήμονα -Α, μα εσύ το ήξερες ήδη από τα ταξίδια σου στην Ιταλία...πφφφ.

Δεν ήταν μόνον ένα δημοφιλέστατο και εύγευστο γλυκό. Ήταν και κάτι παρά πάνω: μια πολύ ωραία ευκαιρία να ξεκινήσεις συζήτηση και να φανείς πνευματώδης. "Ξέρετε τι σημαίνει Τιραμισού; Ααααα, μα στα Ιταλικά σημαίνει "Σήκωσέ με". Μισόγελα στο σαλονάκι της θείας.

Νέοι, γέροι και παιδιά ανεξαιρέτως γνώρισαν και λάτρεψαν το.. ναι το Τιραμισού. Το φάγαμε μέχρι που το αηδιάσαμε.

Ειλικρινά τώρα. Σκεφτείτε. Πόσο καιρό έχετε να φάτε Τιραμισού;

[Στο ποστ αυτό η λέξη Τιραμισού γράφτηκε συνολικά 10 φορές (μαζί με τον τίτλο και αυτή την παρένθεση)]

Πεταλούδα στο στομάχι

Τώρα που πλησιάζει ο καιρός να ανοίξουν πάλι τα σχολεία η μνήμη μου κάνει ξαφνικές επιθέσεις με περιστατικά και αγωνίες της αρχαίας δεκαετίας του '80 εκεί που δεν το περιμένω.

Πάντοτε αυτές τις μέρες γυρνάει στο μυαλό μου το άγχος περί εθισμού στις ναρκωτικές ουσίες που σας έχω περιγράψει εδώ .

Είχα όμως και ένα ακόμη ιδιότυπο άγχος: ότι θα εμφανιστώ πρώτη μέρα στο σχολείο και για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν θα μου μιλάει κανείς. Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου και ακόμη πιό άγνωσται αι στροφαί που παίρνει το ανθρώπινο μυαλό. Εγώ είχα πείσει τον εαυτό μου ότι θα εμφανιστώ στο προαύλιο και δεν θα μου μιλήσει κανείς, θα αδιαφορήσουν όλοι, θα είναι εχθρικοί, κλπ.

Άλλο άγχος που είχα ήταν τι θα γίνει με το απουσιολόγιο. Εκτός από τις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, όλες τις άλλες ήμουν η απουσιολόγος. Δεν ήθελα όμως να είμαι. Μεταξύ άλλων, γιατί δεν αισθανόμουν ποτέ άνετα να ξεχωρίζω. Και φυσικά γιατί δεν ήθελα να βάζω απουσίες στους συμμαθητές μου. Κάποια στιγμή η κατάσταση μου έγινε τόσο δυσάρεστη που παραιτήθηκα από απουσιολόγος και δεν πήγαινα να παραλάβω και τα βραβεία επιδόσεων. Κόμπλα σου λέω άλλο πράγμα.

Και φυσικά άγχος για τα καινούργια μαθήματα, άγχος μην τυχόν και μας χωρίσουν με την κολλητή μου και δεν κάτσουμε μαζί, άγχος εδώ, εκεί και παραπέρα.

Θυμάμαι που έλεγαν κάποιοι τότε ότι θα τα νοσταλγήσουμε τα χρόνια του σχολείου και θα θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στα θρανία.
Εγώ δεν το θέλησα ποτέ.