Έλα στο φως

Αγαπημένοι μας φίλοι,

εν όψει της νέας χρονιάς, και με την ελπίδα να μπούμε όλοι μας κάποτε στον ίσιο δρόμο, σας ανεβάζουμε εδώ ένα βίντεο - τραγούδι με τις συγκλονιστικές ερμηνείες - φωνές των veritable 80's πρωταγωνιστών Βάσιας Παναγοπούλου και Σταμάτη Γαρδέλη.

Αινείτε τον Κύριο, ελάτε στο φως και ο Θεός μαζί σας τέκνα μας!

Ανάστα ο Κύριος: Γιορτές τη δεκαετία του '80

Πατήστε το play και φύγαμε

*******

Έπρεπε απαραιτήτως να κάνουμε Χριστούγεννα στη θεία Χρυσούλα. Οικογενειακά και άβολα, συνήθως σχολιάζαμε ηθικά ατοπήματα απόντων συγγενών δίνοντας μεγαλόκαρδα άφεση στο τέλος, κάναμε σχέδια γιά το μέλλον, τα πιό ρεαλιστικά από τα οποία χρειάστηκαν είκοσι χρόνια να πραγματοποιηθούν, και καταβροχθίζαμε τις πίτες της θείας.

Πηγαίναμε από το μεσημέρι για τα πιό μεταξύ μας και μέναμε ως το βράδυ που πλακώνανε οι φίλοι και οι γείτονες. Καταφθάναμε οικογενειακώς πλησίστιοι με δώρα των οποίων το τύλιγμα είχα επιμεληθεί αυτοπροσώπως και φυσικά απολάμβανα τα σχετικά επαινετικά σχόλια. Καλέ δεν θέλω να το ανοίξω, θα το χαλάσω, η θεία.

Θυμάμαι ότι το υπόλοιπο της ημέρας έψαχνα γωνία να κρυφτώ και να αναρωτηθώ γιά τη συστολή και τη διαστολή του χρόνου αδημονώντας να φύγουμε. Έριχνα κρυφές και φανερές ματιές στην πάντα ανοικτή τηλεόραση που ειδικά εκείνη την ημέρα θα έβαζε κάποια version του A Christmas Carol του Dickens και θα έδειχνε οπωσδήποτε το My Fair Lady με την Audrey Hepburn και τον Rex Harrison. Προς το βράδυ γκρίνιαζα, άντε ρε μαμά. Tουλάχιστον να προλάβω να δω στο σπίτι τον Gene Kelly ως Αμερικανό στο Παρίσι.

Κάθε φορά που πηγαίναμε στη θεία μου, όχι συχνά γιατί δεν μέναμε κοντά και δεν είχαμε αυτοκίνητο, χάζευα τη μικρή τους βιβλιοθήκη. Στις σποραδικές λοιπόν επισκέψεις μας εκεί, σε συνέχειες, διάβασα θυμάμαι τον Ροβινσώνα Κρούσο και το Χωρίς Οικογένεια του Έκτορος Μαλό. Ναι, του Έκτορος. Δεν ήθελα να τα ζητήσω να τα διαβάσω στο σπίτι. Ήταν μιά λύση για τα Χριστουγεννιάτικα απογεύματα.

Κάπως έτσι πλέχτηκε στο μυαλό μου μιά Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση που περιλαμβάνει περιέργως πως το Βικτωριανό Λονδίνο του Dickens, το αμερικάνικο όνειρο του μιούζικαλ και τα κλασικά εφηβικά αναγνώσματα στις εκδόσεις του Μίνωα...

Η Πρωτοχρονιά ήταν εντελώς διαφορετική. Είχα κάνει τις δηλώσεις μου από νωρίς. Μετά την αλλαγή του χρόνου έχω κανονίσει να βγω. Μπα, μπα, μπα; Και αν επιτρέπετε, με ποιούς, που θα πάτε και τι ώρα θα γυρίσετε;

Η γνωστή τετράδα. Βγαίνουμε απόψε γιά ξενύχτι, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, ό,τι ήθελε προκύψει και δεν ξέρουμε και τι ώρα θα γυρίσουμε. Ή μάλλον ξέρουμε: θα γυρίσουμε το πρωί!!

Άντε καλά. Να προσέχετε.

Λακ. Πολύ λακ όμως. Γιατί το χτένισμα Κρυστλ της Δυναστείας θέλει μπόλικη. Γι'αυτό κοιτάζω σήμερα με συμπάθεια τά παιδιά στο στυλ ΕΜΟ. Όλοι εμείς που περάσαμε βρεγμένοις ποσί τη δεκαετία του '80 κάτι καταλαβαίνουμε...

Τέλος πάντων, η γνωστή θηλυκή τετράδα ξεκινούσε γιά πολλά χρόνια κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς με τα πιό μεγαλεπήβολα σχέδια. Θα του δίναμε να καταλάβει. Αυτή τη φορά θα κάναμε ένα γλέντι αξέχαστο. Βρε θα γίνει Ανάστα ο Κύριος! Αυτή τη νύχτα θα ξεπερνούσαμε τους φόβους μας και θα φλερτάραμε ασύστολα, θα ντυνόμασταν προκλητικά, θα χορεύαμε, θα χορεύαμε, θα τρώγαμε παγωτό, θα γινόμασταν κάποιες άλλες.

Δεν γινόμασταν κάποιες άλλες τελικά. Οι ίδιες μέναμε. Τρώγαμε τη μισή νύχτα να συζητάμε που θα πάμε, την άλλη μισή να αναρωτιόμαστε γιά όλα τα υπόλοιπα. Τρώγαμε όμως παγωτό, μιά παράδοση που ακόμη κρατάω, γιατί έτσι. Και γυρνούσαμε το πρωί αφού είχε ξημερώσει. Γιά να κάνουμε τους άλλους να αναρωτιούνται και να μένει και σε μας η ψευδαίσθηση της περιπέτειας.

*****

Ανάστα ο Κύριος και μαζί και το blog. Ευχαριστούμε όλους εσάς που σε όλη αυτή τη μακρά περίοδο νάρκης του δεν σταματήσατε να σχολιάζετε σε διάφορα ποστ και να κρατάτε σταθερό το ενδιαφέρον σας και μαζί τη δική μας έννοια να συνεχίσουμε ό,τι ξεκινήσαμε.