Σαν παλιός σινεμάς...

Σαν παλιός σινεμάς και σαν τη Χαλιμάς...

τραγουδούσαν στα πανηγύρια την "ευλογημένη" δεκαετία. Καθότι όλα τα σουξέ τραγουδιόντουσαν σε μια χαρντ-κλαρίνο εκτέλεση, μηδενός εξαιρουμένου, και με μεγάλη άνεση στην εναλλαγή τους. Από το "Δε θέλω τη συμπόνια κανενός" μέχρι το "Παρήγγειλα να φέρουνε" και το "Μελαχρινάκι".

"Παρήγγειλα να φέρουνε στο γάμο σου λουλούδια και να σου πουν αγάπη μου τα πιο όμορφα τραγούδια"

Οι οργανοπαίχτες συνήθως ντίρλα από το ξύδι, τα όργανα να μικροφωνίζουνε. Η κλασική ορχήστρα της εποχής περιλάμβανε ντραμς, αρμόνιο, σπανιότερα κιθάρα (και τα τρία επαναλάμβαναν σχεδόν διαρκώς τους ίδιους ρυθμούς) και βέβαια το βασιλιά: ΚΛΑΡΙΝΟ στη διαπασών, που αν δεν είχες πιεί 5-6 μπύρες δεν μπορούσες να το υποφέρεις με τίποτα!

"Τι μου'χεις κάνει και πονώ και δεν μπορώ να κοιμηθώ κι όταν σε βλέπω τρέμω ολόκληρος για σένα"

Οι τραγουδίστριες ήταν συνήθως ανέκφραστες, σχεδόν διεκπεραιωτικές, κλεισμένες στον εαυτό τους.

"Τα ολόμαυρά σου μάτια με κάνανε χίλια κομμάτια"

Από τα περιστατικά που ξέφευγαν από το τυπικό του προγράμματος: θυμάμαι έναν μεσήλικα κύριο, κιθαρίστα, που κάθε βράδυ πριν ανέβει η υπόλοιπη ορχήστρα και ξεκινήσει κανονικά το πρόγραμμα, ανέβαινε μόνος του και εν είδει ιεροτελεστίας τραγουδούσε με τη συνοδεία μόνο της κιθάρας του τη¨"Γυφτοπούλα στο Χαμάμ" του Γιώργου Μπάτη. Υποθέτω από έρωτα βαρύ.

"Να χαρείς την εμορφιά σου, το φουστάνι το μακρύ
το ψηλό σου το τακούνι, περπατάς και τρέμει η γη"