Hommage a Kourouna (Ομάζ-α-Κουρουνά) ή Just say no to drugs -80's urban myth

Ήταν το τέλος της σχολικής χρονιάς. 1983, ήμουν 11 χρονών. Τελείωνα την έκτη δημοτικού και ετοιμαζόμουνα για την πρώτη Γυμνασίου. Κολοσσιαία τομή στη ζωή μου. Αντιμετώπιζα το Γυμνάσιο με δέος. Άλλη περιοχή, διαφορετικά παιδιά, λίγοι από τους παλιούς συμμαθητές συνέχιζαν, έχανα την καλή μου φίλη που μετακόμισε στην Κέρκυρα, καινούργια μαθήματα, πολλοί καθηγητές, κλπ., κλπ.

Είχα πολύ μεγάλο άγχος για το τι θα συναντούσα και όπως πάντα δεν το ομολογούσα σε κανέναν (που να βρεθούν τα blogs στην αρχαία και συνάμα αθώα εκείνη εποχή).

Το Γυμνάσιο που θα πήγαινα ανήκε σε ένα μεγαλύτερο συγκρότημα σχολείων και η μαμά μου όσο να πεις ανησυχούσε. Μια μέρα καθώς προχωρούσα η δικιά σου αμέριμνη κρατώντας τη μαμά από το χέρι (ω οι ευτυχισμένες μέρες), συνάντησα τον εφιάλτη στο δρόμο χωρίς λεύκες.

Η μαμά πιάνει κουβέντα με γνωστή ασυμπάθιστη γειτόνισσα που διατηρούσε καφενείο. Δεν θυμάμαι το όνομά της, αλλά ποιητική αδεία θα την ονομάσω Κούλα -αναφορά στην Κούλα του Βασικά Καλησπέρα σας-, διότι είχε αξιοσημείωτα μεγάλη κουλάρα. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να την έλεγαν Κούλα. ΟΚ> προχωράμε...

Η ακατανόμαστη Κούλα, η Κούλα η τρομερή, που κακό χρόνο να μην έχει, είχε δυο κόρες, μεγαλύτερες από μένα, οι οποίες είχαν ήδη πάει στο Γυμνάσιο. Η κυρία Ε. (η μαμά μου) ζητά πληροφορίες.
"Τι γίνεται σ'αυτό το Γυμνάσιο κα Κούλα μου; Καλοί οι καθηγητές; Τα παιδιά; Το κλίμα; (εύκρατο, μεσογειακό;)"

"Τι να σου πω κα Ε. μου! Σκέτη αληταρία! Καπνίζουν, πίνουν, μέχρι και ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ κυκλοφορούν!"

Και συνεχίζει το Τέρας της Αποκαλύψεως: "Και ξέρεις έτσι που κυκλοφορούν αυτά τα ναρκωτικά τα παίρνουν τα παιδιά χωρίς να το καταλάβουν. Μπλέκουν εκεί με παρέες και άντε να τα ελέγξεις".

Ντοβρουτζάς η Ιφιμέδεια! (καλά δεν είναι το αληθινό μου όνομα, μη βαράτε, είπαμε ποιητική αδεία)

Η κα Ε. αντιστέκεται. "Ε, δεν είναι και έτσι. Τα καλά παιδιά προσέχουν" (Εμένα εννοεί: Ω καλή μου μαμά!)

"Δε βαριέσαι" συνεχίζει η Κούλα με την κουλάρα της "μωρέ τα παίρνουν χωρίς να το καταλάβουν!"

Η κα Ε. διακόπτει την επικοινωνία με το υπερπέραν απαντώντας το περίφημο, υπέρτατα παρεξηγημένο "ΝΑΙ, ΝΑΙ".

Όπως γνωρίζεις φωτισμένε αναγνώστη, το ΝΑΙ, αναλόγως της περιστάσεως, λαμβάνει και άλλη σημασία. Εν προκειμένω, π.χ., η κα Ε. εννοούσε "ναι, ναι, 'ντάξει άσε μας τώρα", όμως η Ιφιμέδεια καταλαβαίνει "ναι, ναι, δίκιο έχεις, αναπόφευκτη η εξάρτηση, μονόδρομος το χασίς, η ηρωίνη, η κόκα..".
Με λίγα λόγια, παραφράζοντας το γνωστό θεατρικό έργο του Μαλούχου: "Ηρωίνη-Ιφιμέδεια: 1-0".

Το καλοκαίρι εκείνο ήταν για μένα μια ζωντανή κόλαση. Είχα πειστεί ότι πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο ήταν αναπόφευκτο ότι θα πέσω και στα ναρκωτικά. Ήμουν σίγουρη πέραν πάσας λογικής αμφιβολίας που έλεγε κι ο Νίκος Κούρκουλος όταν ήταν εισαγγελέας. Τα ναρκωτικά ήταν η νούμερο ένα απειλή του νεαρόκοσμου την εποχή εκείνη. Επικαλούμαι την μαρτυρία της ταινίας τα "Τσακάλια".

Καθημερινά λοιπόν, στον ξύπνιο και τον ύπνο, φανταζόμουν σκηνές απείρου κάλλους (και κάλους μπορώ να σου πω) όπου εγώ καταρχήν αρνιόμουν την προσφορά των ναρκωτικών ουσιών, όμως εν συνεχεία αναγκαζόμουν να υποκύψω. Είτε μου τα πάσαραν διά της βίας ("πάρε τη δόση σου γιατί θα σε πλακώσουμε στο ξύλο") ή τα έπαιρνα μόνη μου για να μην γίνω αντιπαθής σε όλους τους άλλους ναρκομανείς μαθητές του Γυμνασίου (πάντα ήθελα να είμαι αποδεκτή). Σε κάθε περίπτωση η συνέχεια ήταν μονόδρομος: στην αρχή ένα απλό τσιγάρο, μετά τα μαλακά, στο τέλος τα σκληρά, και μετά το πεζοδρόμιο, ο υπόκοσμος, οι κλοπές για τη δόση...

Θα ήθελα εδώ να αναφέρω φίλτατε αναγνώστη, ή μάλλον να καταγγείλω, και μια ιδιαιτερότητα της κας Ε., η οποία φανατική αντικαπνίστρια, θεωρούσε και θεωρεί (!) το τσιγάρο μια μορφή ναρκωτικού, το οποίο μάλιστα αποκαλεί υποτιμητικά και με νόημα "σιγαρέττο". Όπως καταλαβαίνεις και με ένα απλό "σιγαρέττο" ήμουν ξοφλημένη.

Όταν ήρθε ο Σεπτέμβρης είχα πάρει την απόφαση ότι μπαίνω σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή και ήδη σκεφτόμουν μεθόδους απεξάρτησης. Την πρώτη μου μέρα στο Γυμνάσιο τη θυμάμαι πολύ έντονα -φορούσα μάλιστα κλασικό σετ φούστα τσιγγάνικη με ασορτί κοντομάνικο μπλουζάκι τυρκουάζ (!) χρώματος με λευκά ρελάκια. Ευτυχώς ο καλός Θεός έστειλε από την πρώτη στιγμή δίπλα μου την (μετέπειτα πολυαγαπημένη μου φίλη) Ρ. (γνωστή από το Δημοτικό), η οποία φορούσε ένα πολύ χαριτωμένο κόκκινο φορεματάκι με λουλουδάκια και ραντούλες. Την κοίταξα, με κοίταξε, και σκέφτηκα "Αν είναι να γίνω πρεζάκι, ας έχω τουλάχιστον παρέα".

Υ.Γ. Το ξέρω ότι οι περιγραφές των ρούχων μας είναι βαρετές, αλλά δεν τις έκοψα στο μοντάζ γιατί είμαι πολύ περήφανη που θυμάμαι τέτοιες λεπτομέρειες, εγώ που έχω πλέον κάκιστη μνήμη.

Ανάθεμά σε κα Κούλα με τις κουλαμάρες σου!