Έξω από το δέρμα

Του πήρε 50 χρόνια, αλλά επιτέλους χθες βράδυ ο Michael Jackson δραπέτευσε από το δέρμα του που μισούσε τόσο. Έτσι, σχεδόν ξαφνικά. Άφησε πίσω το λευκό πουκάμισό του.

Χτες τη νύχτα έμεινα να παρακολουθώ στο CNN τη μουδιασμένη Αμερική και τις αντιδράσεις της. Καλώς-κακώς η παρουσία του έχει απολύτως σφραγίσει μουσικά τα ακούσματα της εφηβείας μου. Δεν νοείται δεκαετία του '80 χωρίς τον Michael Jackson. Κι έτσι στα 37 μου έπρεπε να μείνω να χαζεύω και να σκέφτομαι ως τις 3 το πρωί.

Ο Jackson ήταν όντως ένα περίεργο φαινόμενο. Δεν ήταν ποτέ όμορφος άνδρας, πολύ περισσότερο όταν άρχισε να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία, κι έτσι μπορούσε να καυχάται ότι ο περισσότερος κόσμος τον παρακολουθούσε μόνο για τη μουσική του. Μιά μουσική ιδιαίτερη, πιό πολύ μιά ερμηνεία ιδιότυπη, συνοδευόμενη από τις trademark χορευτικές κινήσεις του. Όπως και να είχε, έτρεξα κι εγώ να αγοράσω την κασέττα του Thriller που βγήκε το 1982! Ένα πολύτιμο λάφυρο. Η απόδειξη ότι υπήρξα 10 χρονών υπάρχει ακόμη μέσα σε ένα κουτί στην αποθήκη μας...

Θα ήθελα αυτό το ποστ να είναι μόνο για την μουσική του, αλλά βεβαίως δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό.

Ο Jackson βγαίνοντας από τα ψευτικά νέφη των βιντεοκλίπ του εισέβαλε στο δύσοσμο νέφος των κατηγοριών για παιδεραστία.

Ποιός ξέρει τι είδους άνθρωπος ήταν τελικά, πώς παγιδεύτηκε μέσα στα πλαστικά χειρουργεία, γιατί γύρευε να διορθώσει την παιδική του ηλικία καταστρέφοντας την παιδική ηλικία άλλων παιδιών, τι είδους σχέση είχε με τα δικά του παιδιά.

Και παραμένει απορίας άξιο, αλλά τελικά απολύτως ενδεικτικό για την εποχή μας και τον κόσμο που ζούμε, πώς ένας άνθρωπος με τόσα καταφανώς σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα κατόρθωσε τόσα πολλά πράγματα στη ζωή του. Ίσως, το κυριώτερο, να μην δικαστεί ποτέ γιά τα φρικτά που του καταμαρτυρούσαν.