Άνοιξαν τα σχολεία!
Άνοιξαν τα σχολεία! Το καλοκαίρι πέρασε, τα σχολεία ξανανοίγουν. Οι αίθουσες ανοίγουν, τα θρανία γεμίζουν πάλι με βιβλία. Και πάλι το σχολείο γεμίζει με χαρούμενες φωνές και γέλια.
Είναι αδύνατο να το πιστέψω: Το αγαπημένο μας σχολείο ξανανοίγει! Η γαλήνη του καλοκαιριού σπάει σαν γυαλί και το μάθημα ξαναρχίζει στην τάξη. Μπαίνοντας στο σχολείο συναντάς δασκάλους, δασκάλες, συμμαθητές και συμμαθήτριες. Χαιρετάς το σχολείο και νιώθεις σαν να χαιρετάς άνθρωπο. Είναι πράγματι ζωντανό το σχολείο με τα βιβλία του και τα τετράδιά του.
Το σχολείο είναι σαν μιά μικρή φωλιά. Εμείς σαν πουλάκια, μαθαίνουμε να πετάμε και να τραγουδάμε. Και λέγοντας πετάμε εννοώ ότι μαθαίνουμε να διαβάζουμε και να γράφουμε και λέγοντας τραγουδάμε εννοώ να μιλάμε ευγενικά.
Μπαίνω στο σχολείο και κοιτάω τη θέση τρίτο θρανίο μεσαία σειρά. Άθικτη καθώς είναι τη φαντάζομαι γεμάτη με βιβλία λογιών λογιών, βιβλία της ΣΤ΄ τώρα τάξης.
Το σχολείο μας δέχτηκε με την αγκαλιά του ανοικτή και η σιδερένια πύλη του άνοιξε ξανά.
Καλό μου σχολείο από σήμερα άνοιξες ξανά τη σιδερένια πόρτα σου.
Σχόλιο δασκάλου: Καλή γενικά η προσπάθειά σου. Λείπει όμως κάποιος επίλογος σχετικός... Συμφωνείς;
[Σε αυτή την έκθεση το ρήμα "ανοίγω" (και τα παράγωγά του) αναφέρεται 8 φορές, η λέξη "σχολείο" 11 φορές!]
posted by Ιφιμέδεια at 12:10 PM
17 Comments:
Κάτσε γράψτην και θα τη δημοσιεύσουμε εδώ!!!
2:16 PM
> Το σχολείο είναι σαν μιά μικρή φωλιά. Εμείς σαν πουλάκια, μαθαίνουμε να πετάμε και να τραγουδάμε. Και λέγοντας πετάμε εννοώ ότι μαθαίνουμε να διαβάζουμε και να γράφουμε και λέγοντας τραγουδάμε εννοώ να μιλάμε ευγενικά.
:-)
3:01 AM
:-))
6:00 AM
Θες να κάτσουμε φέτος, στο ίδιο θρανίο?
11:33 AM
θα σου δίνω σοκολάτες και θα σε αφήνω να πίνεις από την κοκα-κόλα μου.
11:34 AM
Ναιαιαιαιαι!
Κι εγώ θα σου γράφω μηνύματα στο θρανίο με το μολύβι και θα τα βλέπεις και θα γελάς την ώρα του μαθήματος και θα βγάλουμε παρατσούκλια σε όλους τους συμμαθητές μας και σου γράφω καρδούλες με τον καινούργιο μου Parker στην χούφτα.
Θες;
12:05 PM
Αμέ!
Εγώ θα σε τσιμπάω κρυφά από τη δασκάλα και συ θα πετάγεσαι ξαφνιασμένη και όταν μας κάνει παρατήρηση, θα λες "Δε φταίω εγώ κυρία, αυτός με τσίμπησε".
Μετά όμως για να σε γλυκάνω θα σου δίνω κι άλλη σοκολάτα.
(Και όταν μεγαλώσουμε, θα κάνουμε δώρο ο ένας στον άλλο, συνδρομές στα Weight Watchers, γιατί αν το πάμε σκανταλιά και σοκολάτα,την κάτσαμε τη βάρκα!)
Και ψιτ! Δικός είναι ο Parker, κλέφτρα! Κυρία, κυρία! Η Ιφιμέδεια πήρε το στυλόοοοοο μου!
2:58 PM
Άντε ρε που θα με πεις και κλέφτρα! Ο αδελφός μου μου τον έκανε δώρο και είναι λιλά!
Δε θέλω σοκολάτα -ή μάλλον θέλω λίγη. Για παιδοβούβαλα μας κόβω αν συνεχίσουμε έτσι....
3:57 PM
teleio!
xxx
3:38 AM
αν όντως είναι αληθινή αυτή η έκθεση,γραμμένη από παιδί έκτης δημοτικού,ο δάσκαλος (!!!)αυτά τα σχόλια είχε να κάνει;;
Μάλλον μπόρεσε να κάνει οποιοδήποτε σχόλιο και δεν έμεινε άφωνος;
Ο ίδιος άραγε θα μπορούσε να γράψει κάτι παρόμοιο;
Προσωπικά,θα ήμουν ευτυχισμένη,αν κάποιος απ τους μαθητές μου-του γυμνασίου- έγραφε έτσι σ ένα τόσο απλό θέμα!
11:19 PM
Αλκυόνη μου,
βεβαίως και είναι αληθινή η έκθεση. Είναι δική μου γραμμένη την ημερομηνία που αναφέρει: 20-9-1982.
Να σου πω την αλήθεια δεν την βρίσκω καθόλου καλή: αυτό που καταλαβαίνω εγώ (για τον εαυτό μου) είναι το πόσο βαριόμουν να την γράψω και δεν ήξερα τελικά τι να βάλω μέσα γι'αυτό και όλο λέω "το σχολείο άνοιξε" και "το σχολείο άνοιξε". Άσε που δείχνω και μια προσποιητή χαρά άλλο πράγμα!
Ο δάσκαλός μας της Έκτης ήταν ένας καλότατος άνθρωπος πάντως!
Φαντάζομαι όμως από το σχόλιό σου τι θα διαβάζεις εσύ!!!!
Καλώς ήρθες!
9:55 AM
Ο δάσκαλος ήταν σίγουρα εξαιρετικός για να ρωτάει εν έτει 1982 " συμφωνείς;" το μαθητή. Συμφωνείς;
2:27 PM
Συμφωνώ!
Καλώς ήρθες :)
3:25 PM
Ο Ουμπέρτο Έκο απορούσε για το εξής: ενώ στην οικογένειά του ήταν Δημοκρατικοί και αντιφασίστες, οι εκθέσεις που έγραφε στο σχολείο ήταν εμφορούμενες από την ιδεολογία του Μουσολίνι και με σαφείς φασιστικές αναφορές για την ανωτερότητα του Ιταλού στρατιώτη απέναντι σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους και για τον ιερό σκοπό που πρέπει να έχει ο κάθε μαθητής να πεθάνει για τον γλυκό και γενναίο Ντούτσε του.
Με την απελευθέρωση της Ιταλίας, οι εκθέσεις του αναφέρονταν στην παγκόσμια ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αλληλεγγύη ανάμεσα στα έθνη, την διανομή του πλούτου...
Τελικά διαπίστωσε ότι τα παιδιά όταν γράφουν μια έκθεση, προσπαθούν να γίνουν ευάρεστα στον εξεταστή τους, στον δάσκαλό τους, αλλά και στο περιβάλλον τους. Ο καλός μαθητής είναι εκείνος που προσαρμόζεται ευκολότερα στις απαιτήσεις του συστήματος, γι'αυτό και τα παιδιά εξαντλούν όλες τις ικανότητες γαλυφιάς που έχουν για να γίνουν πιο ευχάριστα.
Στο σχολείο είδαμε και τις πρώτες πράξεις επανάστασης. Τα λεγόμενα "κακά παιδιά" που ποτέ δεν έγραψαν καλές εκθέσεις, που έρχονταν με καθυστέρηση στο σχολείο, που αντιμιλούσαν στους καθηγητές, όταν τους έκαναν παρατήρηση. Η πρώτη επαφή με την αμφισβήτηση του συστήματος, μας έκανε να τα μεμφόμαστε, αλλά και κατά βάθος να τα ζηλεύουμε.
Εκείνοι οι μικροδιάβολοι της σχολικής αυλής δεν θα γραφαν ποτέ ότι το σχολείο είναι η φωλιά μας, αλλά ότι στο σχολείο περιμένουν πως και πως το διάλλειμα για να παίξουν μπάλα ή βόλους, να δείρουν τα μικρότερα ή να φουμάρουν στις τουαλέτες. Οι εκθέσεις τους δεν είναι στο πλαίσιο των υποδειγμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού και ως εκ τούτου αξιολογούνται αρνητικά. Κι όμως πόση αλήθεια έχουν; Και πόση γενναιότητα...
Αντίθετα οι δικές μας... Ρηχές, ευχάριστες και κυρίως προκάτ. Γράφονταν μόνο για να ευχαριστήσουν τα αυτιά του καλού δασκάλου. Κάναμε διαγωνισμό ποιός είναι ο καλύτερος γλείφτης, και απορώ ποια είναι εκείνη η ανάγκη που μας έβαλε σε αυτήν τη ρότα;
Ευτυχώς που υπήρχαν κι αυτά τα παιδιά και βλέπαμε ότι μπορεί η επαναστατημένη ελευθερία να έχει τους εκπροσώπους της, που να καταθέτουν ότι το φάκιν σχολείο δεν είναι τόπος ανάγνωσης, γραφής και ευγενικής ομιλίας, αλλά μια σημαντική μήτρα της κοινωνίας και της μετέπειτα ζωής...
11:09 PM
Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο μαζί σου. Όταν είδα την έκθεσή μου αυτή ξανά μετά από χρόνια σοκαρίστηκα από το ύφος της και παρά το ότι "δεν με τιμά" (με όσα χαμόγελα χωράει αυτό) την ανέβασα ως δείγμα ακριβώς αυτού που περιγράφεις. Ως ένδειξη μιάς "ορθής" έκθεσης της εποχής.
Ναι, ήμουν κι εγώ ένα "καλό" παιδί που κολάκευα τον εαυτό μου ενδόμυχα ότι κατά βάθος είμαι κι εγώ κακό και ταραχοποιό και επαναστατικό αλλά είμαι αρκετά έξυπνο ώστε να παίξω το παιχνίδι τους μέχρι αυτό να τελειώσει.
Σαν τον καλό φυλακισμένο ένα πράγμα -μόνο που τότε δεν είχαμε καν την ελπίδα της μειωμένης ποινής. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από το σχολείο είναι ένα αίσθημα ότι όταν παίζεις το παιχνίδι τους και νομίζουν ότι είσαι δικός τους δεν μπλέκεις σε φασαρίες.
Θα ήθελα να γράψω εδώ και να βροντοφωνάξω ότι ουδέποτε νοστάλγησα να ξαναγυρίσω στα θρανία και επαίρομαι ότι αυτό το διατεινόμουν ήδη από την εφηβεία μου (ότι δηλ. αυτή την κωλοκατάσταση δεν θα την νοσταλγήσω ποτέ).
Σε ευχαριστώ πολύ γιά το σχόλιο.
4:50 AM
Ευγενική Ιφιμέδεια,
εκτιμώ ότι δεν άφησα κανένα δείγμα μομφής στο παραπάνω μήνυμά μου, αν δε το άφησα, έχω το σθένος και δημοσίως, παρόλη την ανωνυμία μου να ζητήσω συγγνώμη.
Μετά τις συγγνώμες και τα παρεκλόμενα αυτών (ικεσίες, γονυπετίες, δάκρυα και οιμωγές)θέλω να διαφωνήσω σε ένα πράγμα μαζί σου. Ότι τουλάχιστον το Δημοτικό και το Γυμνάσιο για εμένα ήταν κάτι σαν τον Παράδεισο (όπως θα τον περιέγραφε ο Δάντης, αν δεν είχε περιοριστεί μόνο στην κόλαση...και στην Γιουροβίζιον, αν και έχω την εντύπωση πως δεν επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο).
Λίγο διάβασμα, πολύ χαβαλές, έγνοιες καμία (το φροντιστήριο ήταν ο ιερός εκείνος τόπος όπου η καζούρα του σχολείου, συνεχιζόταν και εκτός αυτού). Πραγματικά κάποτε έλεγα γουατεφάκα να τελειώσω αυτό το σχολείο και να ακολουθήσω το επάγγελμα του μέλλοντος (που ήταν ο υδραυλικός)!!!
Μετά όμως ανακάλυψα ότι η μεγαλύτερη μήτρα ασφάλειας ήταν εκείνη του σχολείου, μια νοοτροπία που διέσωσα στο πανεπιστήμιο (γι'αυτό έκανα εννιά χρόνια να πάρω πτυχίο)!!! Τελικά ήταν πολύ πιο εύκολο να είσαι το καλό παιδί και να σε ταϊζουν ζάχαρη στο στόμα, παρά να παίρνεις πρωτοβουλίες... Τελικά ο Κάλβος, όντως μας κάλβωσε λέγοντας ότι "Θέλει Αρετήν και Τόλμην η Ελευθερία" (και βέβαια δεν εννοούσε μόνο την Ελευθερία Αρβανιτάκη)!!!
Μερικές φορές όταν έχω να πληρώσω επιταγές και πιστωτικές έρχονται στον ύπνο μου τα σχολικά χρόνια, το προαύλιο με τους βώλους και η άλυτη άσκηση στην Αριθμητική... Τα παιδικά χαμόγελα και η ανεμελιά των σκισμένων γονάτων.
Στο σχολείο ξαναγύρναγα... και ίσως στην γλυκειά εκείνη υποκρισία της ανευθυνότητας.
12:44 PM
Αγαπητέ μου Ασκούμενε,
καμιά μομφή στο προηγούμενο σχόλιό σου, ίσα-ίσα μιά εύστοχη παρατήρηση. Ώστε δεν την δέχομαι τη συγγνώμη σου, ακριβως διότι δεν χρειάζεται!
Χαίρομαι που έχεις ευχάριστες αναμνήσεις από το σχολείο. Εγώ επαναλαμβάνω δεν έχω καμία. Πίεση, άγχος, ανασφάλειες, εφηβεία και άγιος ο Θεός.
(βέβαια όταν το συγκρίνεις με την πληρωμή καρτών και λογαριασμών ομολογώ με ταρακουνάς λιγάκι. Μήπως; Μπα... Προτιμώ τους λογαριασμούς).
;)
3:55 AM
Post a Comment
<< Home