Πεταλούδα στο στομάχι
Τώρα που πλησιάζει ο καιρός να ανοίξουν πάλι τα σχολεία η μνήμη μου κάνει ξαφνικές επιθέσεις με περιστατικά και αγωνίες της αρχαίας δεκαετίας του '80 εκεί που δεν το περιμένω.
Πάντοτε αυτές τις μέρες γυρνάει στο μυαλό μου το άγχος περί εθισμού στις ναρκωτικές ουσίες που σας έχω περιγράψει εδώ .
Είχα όμως και ένα ακόμη ιδιότυπο άγχος: ότι θα εμφανιστώ πρώτη μέρα στο σχολείο και για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν θα μου μιλάει κανείς. Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου και ακόμη πιό άγνωσται αι στροφαί που παίρνει το ανθρώπινο μυαλό. Εγώ είχα πείσει τον εαυτό μου ότι θα εμφανιστώ στο προαύλιο και δεν θα μου μιλήσει κανείς, θα αδιαφορήσουν όλοι, θα είναι εχθρικοί, κλπ.
Άλλο άγχος που είχα ήταν τι θα γίνει με το απουσιολόγιο. Εκτός από τις δύο πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, όλες τις άλλες ήμουν η απουσιολόγος. Δεν ήθελα όμως να είμαι. Μεταξύ άλλων, γιατί δεν αισθανόμουν ποτέ άνετα να ξεχωρίζω. Και φυσικά γιατί δεν ήθελα να βάζω απουσίες στους συμμαθητές μου. Κάποια στιγμή η κατάσταση μου έγινε τόσο δυσάρεστη που παραιτήθηκα από απουσιολόγος και δεν πήγαινα να παραλάβω και τα βραβεία επιδόσεων. Κόμπλα σου λέω άλλο πράγμα.
Και φυσικά άγχος για τα καινούργια μαθήματα, άγχος μην τυχόν και μας χωρίσουν με την κολλητή μου και δεν κάτσουμε μαζί, άγχος εδώ, εκεί και παραπέρα.
Θυμάμαι που έλεγαν κάποιοι τότε ότι θα τα νοσταλγήσουμε τα χρόνια του σχολείου και θα θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στα θρανία.
Εγώ δεν το θέλησα ποτέ.
posted by Ιφιμέδεια at 2:17 PM
8 Comments:
ούτε εγώ δεν πολυεπιθύμησα να ξαναγυρνούσα στα θρανία. Ίσως με την Χολυγουντιανή (Πέγκυ Σου)έννοια μόνο: να γυρνούσα τώρα που είμαι πιο έξυπνος από τότε και να αποστόμωνα τους καθηγητές.
Κατά τα άλλα βλέπω συχνότατα (τουλάχιστον μια φορά το δίμηνο) όνειρα, ότι είμαι ξανά στο γυμνάσιο ή το λύκειο και πάντα καταλήγουν σε εφιάλτες: συνειδητοποιώ ότι πρέπει να πηγαίνω κάθε μέρα ή καταλαβαίνω ότι έχω μείνει από απουσίες και ξυπνάω...
:):)
12:58 AM
Πίσω στα θρανία;;
Με τίποτα.
Με τίποτα, όμως!
(Για να μη θυμηθώ και το μαλλί που είχα τότε και έχουμε αναλύσει σε άλλο ποστ)
2:50 AM
Παιδιά συμφωνούμε!
Έχω παρατηρήσει ότι έχει να κάνει και με το τι έκανε ο καθένας μας μετά το σχολείο.
Π.χ. σε συγκεντρώσεις παλαιών συμμαθητών όσες κοπέλες παντρεύτηκαν αμέσως μετά το σχολείο θυμούνται περιστατικά με απίστευτες λεπτομέρειες. Συμπεριφέρονται δε σαν να αφηγούνται περιπέτειες από σαφάρι στην Κένυα -προφανώς γιατί ήταν η πιό περιπετειώδης περίοδος της ζωής τους. Άλλοι επίσης το παθαίνουν με το στρατό, άλλοι με το πανεπιστήμιο. Κι εγώ παθαίνω με όλους τους προηγούμενους: δεν τους αντέχω!
4:09 AM
Nαι, ως Πέγκυ Σου, ευχαρίστως! Διαφορετικά, ούτε με σφαίρες. Το είχα ορκιστεί στις Πανελλήνιες: μην τολμήσεις και ξεχάσεις όλες αυτές τις μαλ..., τα εξιδανικεύσεις με τα χρόνια και μετά τραγουδάς Αννα Βίσση (Τα χρόνια τα μαθητικά), έστω και με την version του Γιώργη Χριστοδούλου.
(ωραία εφηβεία, είχαμε όλοι, βλέπω)
12:19 PM
Αν ήταν να επιστρέψω σε θρανίο, θα ήταν μόνο στου φροντιστηρίου. Είχα έναν απίστευτο κοινωνιολόγο, ααααχ! :))
10:34 PM
urbane71: ούτε με σφαίρες, όπως το είπες! Btw κι εγώ συνέχομαι εκείνο το απαίσιο τραγούδι της Βίσση..
confused: Ούτε στο φροντιστήριο ήμουν τυχερή. Κάτι ανέραστους φιλολοφούντες είχα -άστα-βράστα...
11:36 PM
Πως λένε; Πατρίδα του καθενός είναι μόνο τα παιδικά του χρόνια. Αλλά και τι γλυκιά πατρίδα είναι τα 80's αλήθεια.
Οι αναμνήσεις κυριολεκτικά με καταπνίγουν. Αισθάνομαι σαν τον ήρωα του Ουμπέρτο Έκο, στο "Η μυστηριώδης φλόγα της Βασίλισσας Λουάνα". Άραγε υπάρχει καλύτερο σημείο αναφοράς από την παιδική ηλικία.
Εκείνο που θυμάμαι εντονότερα είναι η Κυριακή. Μια Κυριακή, που δεν γνωρίζω αν τα σημερινά παιδιά μπορούν να βιώσουν, καθώς εμείς πράγματι ζούσαμε σε μόνιμη κατάσταση αναμονής του μεσημεριανού γεύματος.
Θυμάμαι που πάντα η γιαγιά μας ξύπναγε τα χαράματα να πάμε εκκλησία. Μας ένιβε και μας έτριβε στο πρόσωπο με την πετσέτα (αλήθεια πως πόναγε αυτό. Χειρότερα και από την ειδική κτένα που είχαμε για τις ψείρες). Μετά στην σειρά για μεταλαβιά, και εκεί μας έπαιρνε ο ύπνος από το Κυριακάτικο μοιρολόϊ του ψάλτη.
Επιστροφή στο σπίτι και καθόμασταν να ακούσουμε ραδιόφωνο. Η τηλεόραση τότε είχε δύο κανάλια, την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ και το πρόγραμμά τους άρχιζε στις 12 το μεσημέρι. Αλλά μπορεί να έχει το blog αφιέρωμα στα σκυλάδικα που βίασαν την αισθητική της εποχής, αλλά εμείς στα βραχέα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας μεγαλώσαμε σε κορυφαίους μουσικούς ρυθμούς... Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Παπαδημητρίου, Λάγιος... Γελάγαμε πολύ με τα τραγούδια του Λογό και βέβαια τραγουδούσαμε όλοι μαζί το χιτ της εποχής "καροτσιέρη του μπουρνόβα", αλλά και το "κορίτσι, που χες το τσιγάρο"! Μεγαλώσαμε με τραγούδια, τους στίχους των οποίων έγραψαν οι Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Γκάτσος...! Ακόμη και ο Καζαντζίδης είχε την γλύκα του.
Τότε, θυμάμαι, είχε μια εκπομπή κάθε Κυριακή πρωί, που λεγόταν "η Κυριακή των Αστέρων" ή κάτι τέτοιο. Τότε, που δεν ήξερα πως λειτουργούν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, είχα την εντύπωση ότι τα τραγούδια ήταν live (ζωντανά) και πως οι τραγουδιστές σηκώνονταν πρωί, νίβονταν κι αυτοί, πήγαιναν εκκλησία αφού μεταλάμβαναν και μετά κοσίη (μια αρτινή λέξη, που σημαίνει ευθεία και γρήγορα) πήγαιναν στο ραδιόφωνο και τραγουδούσαν για μας. Τι καλός κύριος ο Βοσκόπουλος και τι ευγενική κυρία η Μαρινέλα. Άφηναν το σπίτι τους και έρχονταν με μια χαρά να τραγουδήσουν. Πόση ευτυχία, να ξέρεις τους στίχους, πόση χαρά να συμμετέχουν οι γονείς σου στο τραγούδι. Εκεί γύρω κατοικόεδρευε και η Ρίτα Σακελλαρίου, "η αγαπημένη του Αντρέα" που έλεγε ο μπαμπάς και έκανε τον παππού να βγάζει σπυράκια, διαβάζοντας την Ακρόπολη. Ήταν οι εποχές, όπου οι πολιτικές συζητήσεις ήταν έτοιμες να ξεσπάσουν με φυτίλι μια λέξη, ένα νεύμα ή ακόμη χειρότερα έναν στίχο.
Ο ενθουσιασμός επικρατούσε πάντοτε όταν ο πατέρας έφερνε το νέο δίσκο του Χάρυ Κλύν ή του Γιάννη Γκιωνάκη (μια θλιβερή όμως αντίθεση είναι όταν μια βραδιά του '83 γύρισε σπίτι τα χαράματα με μια αρμαθιά δίσκους της νέας τότε Έφης Θώδη), οι οποίοι άφηναν πολιτικά μηνύματα, τα οποία ως πιτσιρίκια δεν πολυκαταλαβαίναμε.
Ήταν ωραίες και καλές εποχές. Υπήρχαν καλοί και κακοί (από τη μια οι ΠΑΣΟΚοι από την άλλοι οι Δεξιοί).
Θέλω να εκθέσω και μια "ηδονιστική" εμπειρία. Μπορεί για κάποιους από εδώ μέσα οι ψείρες να είναι ό,τι πιο αηδιαστικό, αλλά στην ηλικία των πέντε χρονών, όταν είχα κολλήσει στο νηπιαγωγείο, ήταν σαφώς μια ξεχωριστή για μένα εμπειρία. Καταρχήν η βάβω (η γιαγιούλα, η σχωρεμένη) μας έβαζε στην σκάφη (γιατί δεν ήξερε πως λειτουργεί η μπανιέρα, που δεν είναι για παιδιά, αλλά για τσπαλιοπούτανες) έβγαζε από το τσουκάλι βραστό νερό και μας έλουζε με πλάκα πράσινο σαπούνι. Η Βάβω τα'χε χαμένα. Μας έτριβε γερά με το σαπούνι και μας έβαζε για αφρόλουτρο το ούλτρεξ, που από εκείνη την εποχή ήταν στις μόδες του.
Μετά πηγαίναμε στην μάνα μου. Καθόταν με ανοιχτά τα πόδια και επάνω τους είχε βάλει μια πετσέτα. Προσκυνάγαμε μπροστά και άρχιζε η διαδικασία της χτένας. Χτένιζε με τα λεπτά δόντια και η πετσέτα γέμιζε ψείρες. Η αδελφή μου έκλαιγε, εμείς όμως τα αγόρια είμασταν στην εποχή όπου τα ζουζούνια ήταν φίλοι μας. Και μετά ξεκινούσε η διαδικασία της αναζήτησης των αυγών της ψείρας. Περιμέναμε με αγωνία να ακούσουμε το *τσάκ* που έκαναν όταν έσκαγαν και βέβαια υπήρχε ένας πραγματικά αθέμιτος ανταγωνισμός για το ποιός έχει περισσότερες. Αυτό γινόταν και στο σχολείο, όπου με καμάρι ανακοίνωνες ότι εγώ χθες είχα τριαπέντε ψείρες (κι ας ήξερες μόλις μετά βίας να μετράς μέχρι το δέκα). Το έλεγες με μια περηφάνεια όπως έλεγες πόσα παγωτά (τόγκο, παγωτό μπανάνα - τόγκο, ξυλάκι ΕΒΓΑ)έφαγες το καλοκαίρι.
Προχθές που λέτε έβλεπε ένα ντοκυμαντέρ στο λατρευτό ΣΚΑΪ, σχετικά με την κοινωνία των χιμπατζήδων και αναφέρετο ότι οι ψείρες είναι στοιχείο σύνδεσης, μεταφοράς οικογενειακών αισθημάτων και αγάπης μεταξύ των μακρινών μας ξαδελφών. Το ψείρισμα είναι δείγμα πραγματικής αγάπης και ενδιαφέροντος, ενώ όσα ανθρωποειδή δεν έχουν ψείρες, για να δεχθούν τα χάδια των υπολοίπων, σπεύδουν και κολλάνε...
Σήμερα βλέπω τις διαφημίσεις με τα αντιφθειρικά. Με ένα ψέκασμα τέζα τα έντομα...χωρίς χάδια, χωρίς επαφή, χωρίς ενδιαφέρον!
Σας κούρασα... Σταματάω!!!
Ελπίζω αυτό το blog να πάρει λίγο τα πάνω του, μπας και θυμηθούμε λίγο περισσότερο την πατρίδα μας... τα παιδικά μας χρόνια!
12:13 PM
Ασκούμενε, το σχόλιό σου με συγκίνησε πολύ και με οδηγεί να σου επισημάνω κάτι.
Είναι κρίμα ένα τέτοιο γραπτό να μένει στα σχόλια ενός πόστ. θα έλεγα να σκεφτείς να ανοίξεις ένα δικό σου blog γιατί έχεις ένα δικό σου πολύ όμορφο τρόπο γραφής.
Στο μεταξύ εννοείται ότι είσαι περισσότερο από ευπρόσδεκτος εδώ. Οι σκηνές που περιγράφεις είναι πολύ τρυφερές και δίνουν μιά άλλη εικόνα της "φοβερής" δεκαετίας του '80 μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, στην επαρχία μάλλον αν κατάλαβα καλά. Για μένα τα χρόνια εκείνα είναι τα εφηβικά στην πόλη...
Σ'ευχαριστώ πολύ γιά το σχόλιο. Το blog οσονούπω ανακάμπτει. Πήραμε νέο PC!!!
3:41 AM
Post a Comment
<< Home