Ανάστα ο Κύριος: Γιορτές τη δεκαετία του '80
Πατήστε το play και φύγαμε
*******
Έπρεπε απαραιτήτως να κάνουμε Χριστούγεννα στη θεία Χρυσούλα. Οικογενειακά και άβολα, συνήθως σχολιάζαμε ηθικά ατοπήματα απόντων συγγενών δίνοντας μεγαλόκαρδα άφεση στο τέλος, κάναμε σχέδια γιά το μέλλον, τα πιό ρεαλιστικά από τα οποία χρειάστηκαν είκοσι χρόνια να πραγματοποιηθούν, και καταβροχθίζαμε τις πίτες της θείας.
Πηγαίναμε από το μεσημέρι για τα πιό μεταξύ μας και μέναμε ως το βράδυ που πλακώνανε οι φίλοι και οι γείτονες. Καταφθάναμε οικογενειακώς πλησίστιοι με δώρα των οποίων το τύλιγμα είχα επιμεληθεί αυτοπροσώπως και φυσικά απολάμβανα τα σχετικά επαινετικά σχόλια. Καλέ δεν θέλω να το ανοίξω, θα το χαλάσω, η θεία.
Θυμάμαι ότι το υπόλοιπο της ημέρας έψαχνα γωνία να κρυφτώ και να αναρωτηθώ γιά τη συστολή και τη διαστολή του χρόνου αδημονώντας να φύγουμε. Έριχνα κρυφές και φανερές ματιές στην πάντα ανοικτή τηλεόραση που ειδικά εκείνη την ημέρα θα έβαζε κάποια version του A Christmas Carol του Dickens και θα έδειχνε οπωσδήποτε το My Fair Lady με την Audrey Hepburn και τον Rex Harrison. Προς το βράδυ γκρίνιαζα, άντε ρε μαμά. Tουλάχιστον να προλάβω να δω στο σπίτι τον Gene Kelly ως Αμερικανό στο Παρίσι.
Κάθε φορά που πηγαίναμε στη θεία μου, όχι συχνά γιατί δεν μέναμε κοντά και δεν είχαμε αυτοκίνητο, χάζευα τη μικρή τους βιβλιοθήκη. Στις σποραδικές λοιπόν επισκέψεις μας εκεί, σε συνέχειες, διάβασα θυμάμαι τον Ροβινσώνα Κρούσο και το Χωρίς Οικογένεια του Έκτορος Μαλό. Ναι, του Έκτορος. Δεν ήθελα να τα ζητήσω να τα διαβάσω στο σπίτι. Ήταν μιά λύση για τα Χριστουγεννιάτικα απογεύματα.
Κάπως έτσι πλέχτηκε στο μυαλό μου μιά Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση που περιλαμβάνει περιέργως πως το Βικτωριανό Λονδίνο του Dickens, το αμερικάνικο όνειρο του μιούζικαλ και τα κλασικά εφηβικά αναγνώσματα στις εκδόσεις του Μίνωα...
Η Πρωτοχρονιά ήταν εντελώς διαφορετική. Είχα κάνει τις δηλώσεις μου από νωρίς. Μετά την αλλαγή του χρόνου έχω κανονίσει να βγω. Μπα, μπα, μπα; Και αν επιτρέπετε, με ποιούς, που θα πάτε και τι ώρα θα γυρίσετε;
Η γνωστή τετράδα. Βγαίνουμε απόψε γιά ξενύχτι, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, ό,τι ήθελε προκύψει και δεν ξέρουμε και τι ώρα θα γυρίσουμε. Ή μάλλον ξέρουμε: θα γυρίσουμε το πρωί!!
Άντε καλά. Να προσέχετε.
Λακ. Πολύ λακ όμως. Γιατί το χτένισμα Κρυστλ της Δυναστείας θέλει μπόλικη. Γι'αυτό κοιτάζω σήμερα με συμπάθεια τά παιδιά στο στυλ ΕΜΟ. Όλοι εμείς που περάσαμε βρεγμένοις ποσί τη δεκαετία του '80 κάτι καταλαβαίνουμε...
Τέλος πάντων, η γνωστή θηλυκή τετράδα ξεκινούσε γιά πολλά χρόνια κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς με τα πιό μεγαλεπήβολα σχέδια. Θα του δίναμε να καταλάβει. Αυτή τη φορά θα κάναμε ένα γλέντι αξέχαστο. Βρε θα γίνει Ανάστα ο Κύριος! Αυτή τη νύχτα θα ξεπερνούσαμε τους φόβους μας και θα φλερτάραμε ασύστολα, θα ντυνόμασταν προκλητικά, θα χορεύαμε, θα χορεύαμε, θα τρώγαμε παγωτό, θα γινόμασταν κάποιες άλλες.
Δεν γινόμασταν κάποιες άλλες τελικά. Οι ίδιες μέναμε. Τρώγαμε τη μισή νύχτα να συζητάμε που θα πάμε, την άλλη μισή να αναρωτιόμαστε γιά όλα τα υπόλοιπα. Τρώγαμε όμως παγωτό, μιά παράδοση που ακόμη κρατάω, γιατί έτσι. Και γυρνούσαμε το πρωί αφού είχε ξημερώσει. Γιά να κάνουμε τους άλλους να αναρωτιούνται και να μένει και σε μας η ψευδαίσθηση της περιπέτειας.
*****
Ανάστα ο Κύριος και μαζί και το blog. Ευχαριστούμε όλους εσάς που σε όλη αυτή τη μακρά περίοδο νάρκης του δεν σταματήσατε να σχολιάζετε σε διάφορα ποστ και να κρατάτε σταθερό το ενδιαφέρον σας και μαζί τη δική μας έννοια να συνεχίσουμε ό,τι ξεκινήσαμε.
posted by Ιφιμέδεια at 3:44 AM
21 Comments:
μπράβο ιφιμέδεια! καλά κάνετε και το συνεχίζετε το μπλογκ - και μάλιστα μ' ένα τόσο ωραίο κείμενο, που συνοψίζει όλη την τρυφερή αφέλεια των νέων, των γιορτών - και των fantastic '80ς!
7:25 AM
Πολύ ωραίο κείμενο!
Θέλω κι άλλα '80s posts! :)))
9:15 AM
Αν για σας οι ημέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ήταν χαρμόσυνες, οι δικές μου μέρες ήταν κυριολεκτικά φρικώδεις. Γιατί τις ημέρες εκείνες, που τα σχολεία κλείναν, μπαίναμε στο βυσινί Peugeot 304 (αυτό με τις ταχύτητες στο τιμόνι) και ανεβαίναμε στα highlands των Τζουμέρκων. Τότε ήταν εκείνη η περίοδος, όπου στα χωριά επικρατούσε η λογική του τσιμέντου και ήταν πολύ χάϊ (φοβερή έκφραση 80's) να χαλάς τα καλντερίμια για να ρίξει ο πρόεδρος μια γουρούνα τσιμέντο, αλλά και πάλι δεν κοτάγαμε να βγούμε έξω από το σπίτι, τόσο λόγω του κρύου, όσο κυρίως επειδή είχε φροντίσει η βάβω να μας μπολιάσει με το φόβο των ημερών.
Καταρχήν τα Χριστούγεννα, είναι η εποχή των καλικαντζαραίων. Τα βρωμερά αυτά πλάσματα ζούσαν έντονα στα λόγια των γερόντων και εμείς τα πιτσιρίκια τα βλέπαμε να πετάγονται σε κάθε σκιά, που δημιουργούσε η μικρή φλόγα από το μαγκάλι ή το καντύλι. Καλικαντζάρια δεν ήταν μόνο τα απόκοσμα πλάσματα, αλλά και τα παιδιά που γεννιόταν εκείνες τις ημέρες, μαζί με το Χριστό, γιατί πλήρωναν τις αμαρτίες των γονιών τους που' κατσαν και κουτουπώθηκαν τις μέρες του Ευαγγελισμού (που είναι σεξουαλική νηστεία)... Άρχιζε ο παππούς κι έλεγε πως η μάνα ενός μπαντζανάκη του τον "έπιασε" του Ευαγγελισμού και ήταν να γεννήσει τα Χριστούγεννα ανήμερα κι η μάνα του διαολοκαβαληκεύτκε και το καμε πρόωρο και βγήκε αλαφροϊσκιωτο. Κι έτρεχε στα βουνά και στα ρουμάνια και μίλαγε με τις ψυχές και ήξερε πότε θα πεθάνει ο τάδε και ο δείνα και πότε θα βαρέσει η καμπάνα για κηδεία.
Κλασοπατατέ εμείς τα μικρά, που παγώναμε ακίνητα και κλαίγαμε και δεν τολμάγαμε να γυρίσουμε το μάτι στο πλάϊ. Η βάβω το ξερε κι έκαμε βασκανίες και μαγικά για να μην σκιαζόμαστε. Έριχνε νερό στην πόρτα, άφηνε γλυκά στα παραθύρια και δυνάμωνε τη φωτιά στο τζάκι... "Μην χολιάτε μαξούμια...Όσο υπάρχει φωτιά, δεν μπαίνουν μέσα". Η βάβω δεν φοβόταν τα καλικαντζάρια... Κακόμοιρα πλάσματα. Φοβόνταν όμως τις λάμιες και τις νεράϊδες. Πολλές φορές το καλοκαίρι όταν μας έβρισκε να μας έχει πάρει ο ύπνος στο ρέμα δίπλα από το σπίτι, μας βίτσαγε με μια βέργα, γιατί στα ρέματα ζούν οι Λάμιες και σου παίρνουν τα μυαλά. Η μαμά μας έλεγε ότι όταν ήταν μικρή η γιαγιά, ο αδελφός της κοιμήθηκε στο ρέμα. Μια ξαφνική νεροποντή στο βουνό κατέβασε νερό και τον παρέσυρε... Δεν πνίγηκε αλλά από το νερό που ήπιε έπαθε ανεύρυσμα. Έχασε εντελώς τα λογικά του. Οι Λάμιες το καμαν το κακό.
Κάθε Αύγουστο τον τραγουδούσε με μοιρολόγια και βάραγε το στήθος της. Αυτή δεν έκλαιγε, εμείς τα μικρά σκούζαμε απ'το κλάμα!
Ας επιστρέψουμε στα Χριστούγεννα, όπου μπορεί στο κλεινόν άστυ να τρώγανε γαλοπούλα, εμείς όμως λιανίζαμε το γρουν (χοίρος)! Τρελαινόμασταν να κάνουμε τρίψα (κοινώς γνωστή και ως παπάρα) στο λεμονάτο χοιρινό και ιδίως στο λίπος που έμενε στο τηγάνι. Οι τσιγαρίδες μύριζαν σε όλο το σπίτι και το ζυμωτό ψωμί ήταν αντικείμενο σχολαστικής μελέτης (αν θα πάρει κανείς γωνία ή την ψίχα). Στο σπίτι είχαμε στολίσει το καραβάκι, που χε φέρει ο παππούς από Αθήνα, όμως τα μικρά στολίσαμε μια μουριά έξω απ'το σπίτι. Δεν έμοιαζε με χριστουγεννιάτικο έλατο, αλλά κι εμείς δεν είμασταν και τα ευτυχισμένα Γερμανάκια της διαφήμισης.
Θα συνεχίσω για τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες αύριο, αλλά και για... τα χριστουγεννιάτικα δώρα!
12:31 PM
Αγαπητέ μου Έντεκα, σ'ευχαριστώ γιά την ενίσχυση. Είναι ένα πρώτο κείμενο λίγο να ξεπιαστώ και να ξανασυνηθίσω....
Cobden μου, σ'ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης. Έχεις αναμφισβήτητη συνεισφορά στο μπλογκ αυτό και το θεωρώ καλό σημάδι που σε ξαναβίσκω.
Ασκούμενε,
σου το ξαναέγραψα και το ξαναλέω ότι αδικούνται τα κείμενά σου στα σχόλια ενός ποστ τέτοιου. Οι εικόνες σου μυρίζουν καυσόξυλα και μου φέρνουν στο νου και δικές μου εμπειρίες απο τα ορεινά Τρίκαλα των παπούδων μου. Είδες τελικά ότι έχουμε κι άλλα κοινά;
Οι ιστορίες σου, σαν της Ζατέλλη τον ονειρικό κόσμο.
Παρεμπιπτόντως κάτι μου λέει ότι το τελευταίο μέρος στην Ελλάδα που θα "εκπολιτιστεί" θα είναι τα χωριά των Τζουμέρκων. Τα πέρασα πριν μερικά χρόνια και δεν πίστευα στα μάτια μου. Τελείως δοσμένα στη φύση και δοσμένα στο βουνό. Σ'ευχαριστώ ξανά γιά τη συνεισφορά σου εδώ. Να γράφεις όσο συχνά και ό,τι θέλεις. Αλλά σε παρακαλώ σκέψου να ανοίξεις και δικό σου μπλογκ.
12:49 PM
Ιφιμέδεια...
Αν μένω σε τούτο το blog δεν έχει να κάνει με την σημασία των κειμένων, ούτε βέβαια και με την χροιά τους. Μένω μόνο και μόνο για το όνομά σου και για τις μυθολογικές του ρίζες. Ίσως να μην έχει καμία αξία, αλλά η Ιφιμέδεια, ήταν η μάνα του Γίγαντα Ώτου, ο οποίος εισήγαγε την λατρεία των Μουσών στον Ελικώνα. Αν και ο Ώτος μαζί με τον Εφιάλτη, θεωρούνταν παιδιά του Αλώα, εξ'ου και το όνομα Αλωάδες, είναι βέβαιον ότι η μάνα τους μπολιάστηκε από τον Ποσειδώνα, όχι τον θεό της θάλασσας απλώς, αλλά τον χθόνιο θεό της ανατροπής, των σεισμών και μέσω αυτών της δημιουργίας.
Όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, τον θρύλο της Ιφιμέδειας τον είχα διαβάσει μικρός, όταν η μάνα μου μου έφερε δώρο την "εικονογραφημένη μυθολογία", νομίζω ότι ήταν εκδόσεις Καμπάνα και η εποχή ήταν Χριστούγεννα. Εγώ ήθελα το πολυδιαφημιζόμενο τότε "Κάστρα και Πολιορκητές" και ένιωσα τόση οδύνη και οργή, ώστε πήγα και κλειδώθηκα για τρεις μέρες στο δωμάτιό μου. Καλώς ή κακώς πήρα και το βιβλίο μαζί μου... Η Ιφιμέδεια ήταν στο πρώτο κεφάλαιο! Μανούλα η καημένη, αλλά με κάτι παιδιά, ίσαμε εκεί πάνω. Γίγαντες...
Δεν ξέρω αν πιστεύει κανείς σε εκείνες τις μικρές στιγμές, που σε κάνουν να αλλάζεις την κατεύθυνση μιας ολόκληρης ζωής, αλλά εκείνο το βύθισμα στον εικονογραφημένο κόσμο της μυθολογίας, με έκανε για πρώτη φορά να επαναστατήσω στην από γεννήσεως καλλιεργημένη ιδέα μου να γίνω γιατρός. Όχι! Ήθελα να χωθώ στην Μυθολογία και την Ιστορία, να κολυμπήσω στα αβαθή της, να γίνω ένα μ'αυτήν. Και την τίμησα τόσο πολύ την ιδέα ώστε δεν την έκανα ποτέ επάγγελμά μου. Στο δίλημμα που μου παρουσιάστηκε κάποτε αν θα γίνω αρχιτέκτονας ή ιστορικός, η τόση μου αγάπη γι'αυτήν με οδήγησε να την απορρίψω. Όχι βέβαια ότι έγινα και αρχιτέκτονας... Βρήκα μια μέση λύση, που με ικανοποιούσε αρκετά.
Εκείνα όμως τα Χριστούγεννα, δεν τα πέρασα με αγγέλους, Άη Βασίληδες και ξεμαλλιασμένα καλικαντζάρια, αλλά με Τιτάνες, με ήρωες και Θεούς, με μάχες και παράφορους έρωτες. Όταν στέρεψα από το παράπονο είχα βγει σχεδόν μαστουρωμένος από την ηδονή των ιστοριών και η μάνα μου ανησύχησε η καημένη και νομίζοντας ότι αρρώστησα μου βαλε το πρώτο μου υπόθετο (ντρέπομαι, αλλά ναι... ολοκληρώθηκε η σεξουαλική μου εμπειρία με αυτόν τον εξευτελιστικό τρόπο)!
Οι αδελφές μου, αν και ήθελαν κι αυτές κάστρα και πολιορκητές (ναι...) αιωρούνταν στον αστερισμό της Σάρα Κέϊ, ενώ τότε άρχισαν να κυκλοφορούν οι πρώτες Barbie οι οποίες άρχισαν να βάζουν στο περιθώριο τις σχεδόν ίδιες Bibi Bo. Τα στρουμφάκια άρχισαν να κυκλοφορούν σε αυτοκόλλητα, αλλά δεν θυμάμαι αν πέτυχαν ποτέ την ίδια εποχή με την...
(μια μεγάλη στιγμή της δεκαετίας του 80! Παρακαλώ οι επιζόντες να σηκωθούν όρθιοι)
ΚΑΝΤΥ ΚΑΝΤΥ
που ήταν το πλέον απόλυτο manga που πέρασε από την ελληνική τηλεόραση (πολλά χρόνια μετά κόλλησα με το dragon Ball, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)! Πιστεύω ότι ο χαμός του Άντονι ακόμη στοιχειώνει τις καρδιές πολλών κορασίδων.
Το 1986 μας έφερε ο πατέρας μου έναν υπολογιστή από το Ιράκ (τότε το κόμμα Μπάαθ ήταν αδελφό κόμμα με το ΠΑΣΟΚ και ο Σαντάμ ήταν ιστορικός σύμμαχος του Αντρέα, οπότε έβρισκαν ευκαιρία κάποιοι μηχανικοί να πάνε για δουλειά). Ήταν ένας spectrum και δούλευε με κασέτες. Όλη η γειτονιά ερχόταν σπίτι να παίξει, αλλά είχε ένα πρόβλημα: αργούσε να φορτώσει! Οπότε παίζαμε ένα παιχνίδι... όταν αυτό τελείωνε το βάζαμε να φορτώσει, κατεβαίναμε στο δρόμο και παίζαμε για κανά μισάωρο, έβγαινε η μάνα μου στο μπαλκόνι και μας έλεγε ότι φόρτωσε, ανεβαίναμε επάνω κ.ο.κ.! Όσο κι αν λατρεύαμε τον υπολογιστή ποτέ, μα ποτέ λέμε, δεν παίζαμε εν ώρα Κάντυ Κάντυ...
12:08 PM
Αγαπητέ μου Ασκούμενε,
από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Από την αρχή προς το τέλος είναι μιά καλή μέθοδος.
Χάρηκα αφάνταστα που η Ιφιμέδεια είναι γιά σένα μιά τόσο σημαντική μορφή. Η ιστορία σου είναι πραγματική συγκινητική. Οφείλω μάλιστα να σου πω ότι με εξέπληξε το γεγονός ότι περιλαμβάνεται σε μιά εκλαϊκευμένη μυθολογία, γιατί είναι ελάσσονος σημασίας μορφή. Προφανώς λόγω των υιών της όπως σωστά λες. Ως τσογλανόπαιδα της αρχαιότητας τα φαντάζομαι εγώ, που θα φέρνανε τη μάνα τους σε πολλή δύσκολη θέση με τις σκανδαλιές τους (χουνέρια μέχρι και στον στον Άρη κ.λπ.)
Γιά μένα η Ιφιμέδεια είναι πολύ σημαντική γιά άλλους λόγους. Καταρχήν γιά τη σημασία του ίδιου του ονόματός της. Έπειτα γιατί με συγκινεί πολύ η πορεία της μέσα στην ελληνική μυθολογία. Πρόκειται γιά μιά συναρπαστική περίπτωση "έκπτωσης". Η Ιφιμέδεια ήταν κορυφαία θεότητα του μυκηναϊκού πανθέου (μαζί με τον Ποσειδώνα, το Δία, την Ήρα, κλπ.) αλλά στον Όμηρο ήδη εμφανίζεται να έχει χαμηλότερη θέση, ως ερωμένη του Ποσειδώνα, σύζυγος του Αλωέα, μητέρα του Ώτου και του Εφιάλτη. Είναι παραπληρωματική αλλά και στη θέση της αυτή ακόμη ενδιαφέρουσα. Είναι η γυναίκα που ο Ποσειδώνας εγκαταλείπει αφού αυτή τον ερωτεύεται, η γυναίκα που γεννά αυτά τα σατανόπαιδα, αυτή που αναγκάζεται να παντρευτεί τον θνητό της σύζυγο γιά να επιβιώσει. Το σμίξιμό της με τον Ποσειδώνα στην ακτή υπέροχο.
Η Ιφιμέδεια χάνεται στην κλασική αρχαιότητα. Ίσως περιορίστηκε σε κάποια τοπική λατρεία κι αν θυμάμαι καλά αναφέρεται αργότερα κάπου στην Καρία νομίζω, αλλά δεν ξέρω αν μιλάμε γιά θεότητα με τις ίδιες ιδιότητες πλέον.
Η Ιφιμέδεια είναι λοιπόν η γυναίκα με το ισχυρό πνεύμα (ιφι-από το ισχύς και μέδεια, από το μήδος: πνεύμα) που επιλέγει να χαθεί...
Ξέρεις, όσον αφορά όσα μου γράφεις γιά τη σχέση σου με την Ιστορία και τη Μυθολογία, νομίζω ότι ακόμη κι αν δεν διάλεξες ακριβώς κάτι τέτοιο επαγγελματικά δεν έχασες ποτέ ουσιαστικά τη σχέση σου μ'αυτήν. Αυτό καταλαβαίνω. Το ενδιαφέρον μας και τις αγάπες μας δεν μπορεί κανείς να μας τα πάρει ευτυχώς...
Όσο γιά την Κάντυ-Κάντυ, βεβαιότατα έτσι είναι όπως τα λες. Ένα Manga με τρελλή απήχηση στην Ελλάδα και φυσικά στην yours trully που δεν έχανε επεισόδιο. Ναι, κορυφαία στιγμή ο θάνατος του Άντονυ και πολύ ενδιαφέρουσα επιλογή γιά παιδική σειρά αν το καλοσκεφτεί κανείς (δεδομένου ότι και η ίδια η Κάντυ ήταν ορφανή, άρα ήδη υπήρχε ένα σοβαρό δυσάρεστο γεγονός).
Κλείνοντας κάτι τελευταίο. Υπολογιστή μπορεί να μην είχα, είχα όμως bibi-bo. Κι όχι μόνο είχα, αλλά την έχω ακόμη με την Ντουλάπα της και τις αλλαξιές της ανέπαφη και την πήρα και προίκα στο καινούργιο μου σπίτι όταν παντρεύτηκα!! (Μου δίνεις μιά ωραιότατη ιδέα για ποστ)
12:58 PM
Το blog Ανέστη!
Αληθώς, φίλοι μου, αληθώς.
Επίσης θα μπορούσατε να το πείτε και το blog του Ανέστη, μια που σηκώθηκε εκ του τάφου και να τιμήσετε έτσι την μεγάλη στιγμή.
με άρεζε η παλινδρόμησις, κάτι σαν γλίστρα μου φάνηκε και ομολογώ ότι την πήρα απότομα.
καλή συνέχεια και καλά Χριστούγεννα.
Εσείς θα σουβλίσετε μάλλον, έτσι δεν είναι;;
10:15 PM
Δοθείσης της ευκαιρίας βεβαίως και θα σουβλίσομεν!
Ναι, το blog του Ανέστη, πως λέμε το χάνι του Ανέστη με τα νόστιμα μπrιζολάκια στα Δερβενάκια, θου Κύριε τι με βάζετε και λέω!
Καταλαβαίνετε μέρες που είναι πόσο σας χρειαζόμαστε...
7:55 AM
Τα Χριστούγεννα είναι μια εποχή αμφιλεγόμενη! Επειδή ο συναισθηματικός παράγοντας οξύνεται, σε ένα μέρος της δουλειάς μου, που συνδυάζεται με αποφάσεις που αφορούν οικογενειακές σχέσεις, προτείνω πάντοτε να περιμένουν να περάσουν οι γιορτές, να είναι πιο ψύχραιμοι και να κάνουν τις επιλογές τους πιο λογικά. Καλώς ή κακώς ταυτιζόμαστε με την πορεία του έτους και ιδίως τις γιορτές των Χριστουγέννων κάνουμε τον μικρό μας απολογισμό, ο οποίος δυστυχώς για πολλούς βγαίνει αρνητικός (δεν φταίει μόνο ο Αλογοθκούφηθ)!
Εμείς στην οικογένεια έχουμε ισοζύγιο σε ανθρώπινο δυναμικό. Κάποιος φεύγει από την επάρατο, κάποιος έρχεται (ή μάλλον κάποιοι)! Μια χαρμολύπη πλανιέται στον αέρα, η οποία θα ταίριαζε στο Πάσχα...
Τις προηγούμενες γιορτές γέννησε η αδελφή μου στην Αθήνα. Ευκαιρία για να κάνουμε ένα ταξιδάκι. Πήγαμε και αγοράσαμε και λίρες, που οικογενειακά είναι το δώρο καλοτυχίας στα νεογέννητα και σπεύσαμε στο κλεινόν άστυ. Εκεί στο δωμάτιο του τοκετού θυμόμασταν με την αδελφή μου τα εφηβικά μας χρόνια και ναι... κοίτα που φτάσαμε: αυτή μαμά, η άλλη μου η αδελφή έγγυος και οι αναμνήσεις μας να μας εξομοιώνουν ίσως με τα ανήψια μας. Θα έπρεπε ίσως να χαρακτηριστεί η γενιά μας, ως "τα παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ". Τα κινητά να χτυπάνε, τα γαλάζια μπαλόνια να κινούνται ρυθμικά στον χορό του κλιματιστικού και τότε την ρώτησα αν θυμάται τα Χριστούγεννα του '89 όταν η αδελφή μου έγινε 18 χρονών και η γιαγιά μου την έβαλε κάτω να της πει τα μυστικά της γέννας. Αυτά είναι μυστικά που λέγονται στις γκαστρωμένες, αλλά επειδή η γιαγιά το βλεπε ότι "έφευγε" προτίμησε να μας πει τα Χριστούγεννα, που είναι κι η γέννα του Χριστού...
Μας έλεγε η βάβω τι έκανε η μαμμή της στην δικιά της την πρωτογέννα:
"Μου φερε τη ζώνη του παπά στο σπίτι, έτσι ώστε άμα έρθει η ώρα της γέννας να την ζωστώ για να με βοηθήσει ο Άγιος Ελευθέριος να ξελευτερωθώ γρήγορα και καλά! Μου δωσε και έβαλα μαντήλι που χασε κάποιος Σαββατογεννημένος που χε λευτερώσει έναν μπαζιάκα (βάτραχο) από της οχιάς το στόμα κι έβαλε να’ναι έτοιμος ο γιος της να πάει να φωνάξει την μαμή από τον κάτω μαχαλά. Τον γιό της τον εδιάλεξε γιατί ήταν απότομος κι έτσι έπρεπε κι ο τοκετός να γίνει.
Η γέννα δεν είναι πράγμα εύκολο.Το κακό παραμονεύει σαν η γυναίκα είναι έτοιμη παιδί να κάμει, γιατί είναι το σατανά τάμα, μέχρις που το βάπτισμα να πάρει ο άνθρωπος να’ναι δικό του κτήμα κι έρμαιο. Γυροβολάνε τα τελώνια και τα ζουρλοδαιμόνια έξω από το σπίτι της γκαστρωμένης και περιμένουν πότε θα γεννήσει να πέσουν να το διαβολοκαβαλικεύσουν και το παιδί και τη μάνα, που δεν έχει ψυχή ν’αντέξει.
Να λες στην μαμή, σαν έρθει προς το σπίτι, αν είναι βράδυ και περάσει μέσα από χωράφια, μιαν αλλαξιά ρούχα να’χει, να βάλει τα καινούργια μες στο σπίτι και τα παλιά όξω να τα’αφήκει γιατί κίντυνος μεγάλος είναι να μπουν εκεί τα αερικά τα κακά, τα χωραφίσια, που το’χουν καημό μεγάλο στα σπίτια να μπαίνουν. Μόλις η μαμή θα έμπαινε στο σπίτι νερό θα’χυνε στο πάτωμα, έτσι για να πέσουν και τα δικά μου τα νερά κι εύκολη να γενεί η γέννα.
Έβαλα και δυο πλάκες σάπωνες στο προσκεφάλι μου, για να μην μένει βρωμιά απ’το κακό το μάτι και την κουβέντα την κακιά, αλλά και για να μείνει η γέννα μου καθάρια.
Μου πε σαν γεννήσω με το καλό να πλερώσω αν έχω ή να παρακαλέσω σαν δεν έχω να μου ρχονται στο σπίτι και να μένουν κάθε βράδυ από μια γυναίκα, για τρεις μέρες συνέχεια, που να’χει το όνομα της Παναγιάς και να τη λένε ή Μαρία ή και Παναγιώτα, γιατί η Παναγιά η Λεχούσα θα’ναι εκείνη που το παιδί πρώτη θα φυλάξει από το κακό μάτι και τα μπαμπέσικα τα πνεύματα, που χουν στο πονηρό το μυαλό τους για το παιδί.
Βάλαμε σκόρδα γύρω – γύρω για να μην με πιάσει το μάτι και να μην κοτήσουν να πατήσουν το ποδάρι τους πνεύματα κακοποιά και βρυκολάκια που θα θελαν να πάρουν το παιδί κι επειδή τη γέννα υπολογίζαμε να πέσει μές στο δωδεκαήμερο, βάλαμε στην πυρωστιά να καίει το κούτσουρο μην έμπουν από την καμινάδα οι γιδοπόδαροι, οι καλλικαντζαραίοι.
Εγώ για κείνο που πιότερο σκιαζόμουν ήταν για τις τσούλες τις Νεράϊδες, που είχαν με το σόϊ προηγούμενα. Και μ’έπιανε ένα σύγκρυο σαν σκεφτόμουν πως τα βράδια θα’πρεπε μόνη να ‘μενα στο σπίτι, έρμη στις επιθυμίες των κυράδων. Έκαμα εκκλήσεις στην Παναγιά και στον Χριστό τον ίδιο, να με τηράξουν τις μέρες εκείνες από ανθρώπους κι υπερφυσικά, γιατί το ξερα πως αν μέτρα δεν έπαιρνα, σίγουρα θα κόταγαν να έρθουν στο σπίτι να μου πάρουν το παιδί. Αλλά έκαμα και προσευχές και στις καλές νεράϊδες, τις νύμφες τις Ευλογημένες, τις Καλές Κυράδες, που κακό στο ανθρώπινο γένος δεν κάμουν και τις φυλάνε από την μπαγαμποντιά των αλλωνών των σκύλων του Διαόλου. Και νομίσματα πέταγα στο πηγάδι να ξυπνήσει το πνεύμα του νερού και να με φυλάξει και στην φωτιά αλάτι πέταγα να καταλάβει το σπίτι τι γίνεται και να με προειδοποιήσει αν έχουμε μουσαφιραίους από τον άλλο κόσμο.
«Πρόσεξε καλά » μου είπε η μαμμή, «σαν γεννήσεις να πας να πάρεις υδρομέλι και να το αφήκεις έξω από το παραθύρι σου, να κάτσουν εκεί τα λιγούρικα τα πνεύματα, τα κακοποιά να πιούν, να μπουκώσουν και να φχαριστηθούν, να μην έχουν μετά καρδιά κακό να κάμουν στην λεχώνα. Αλλά κι εσύ το βράδυ να προσέχεις και μην αφήκεις κανέναν στο σπίτι να μπει ή να βγει έξω, γιατί αν βρουν τρύπα τα αερικά, μέσα θα μπουν και θα τα κάμουν άνω κάτω με το διαολικό τους το μυαλό.
Και το παιδί αν γεννηθεί να πας να το φασκιώσεις, γερά να το δέσεις η ίδια και να το χεις κλειστό στο δώμα σου, να μην το πιάκει ο ήλιος κι ακόμη και τ’αστρα της νυκτός και το γιομίσουν σπυριά απ’ το φως τους που θα μπει κλέφτικα στο σπίτι.
Κοίτα μωρή, για σαράντα μέρες να κάμεις κουράγιο και να καρφωθείς στο κρεβάτι και μην μου κουράζεσαι με δουλειές σπιτίσιες ή αγροτικές. Κοίτα το παιδί σου και μην γυρνάς ούτε στα σόγια σου, ούτε στα χωράφια σου, ούτε ακόμη και στην Εκκλησιά κι ας πέφτουν κι Άγιες μέρες. Τήρα να μην πάρεις τίποτε από χέρι αλλουνού, όσο είσαι εκτός σπιτιού, γιατί το μάτι το κακό, κερκόπορτα ψάχνει το άτιμο να μπει μέσα στο σπίτι και να σε διαβολοκαβαλικεύσει, εσένα και το νιογέννητο. Και δαιμόνια να μην μπουν, κίνδυνος υπάρχει να πιάσει βασκανιά και να σου στερέψει το γάλα, οπότε θα πρέπει να πλάσεις ψωμί πολύσπορο, άζυμο, και να το δώκεις σε τζιομπάνο να το πααίνει μέρες τρεις να το μυρίζουν τα πρόβατα κι οι αγελάδες για να σου ξανάρθει το γάλα στα βυζιά σου και να μην πρέπει το παιδί γάλα να πιεί από ξένο βυζί κι άλλη μάνα.
Άμα πεθάνει κανείς στο χωριό ή αν έχεις σόϊ μακρύτερα προτού να σαραντίσεις μην πας μωρή και νεκροφιλήσεις ή πάρεις χώμα και το ράνεις ή ακόμη βράσεις κόλλυβα και σε «πατήσει» ο νεκρός, έτσι που’σαι αδύνατη και σου ρχεται στον ύπνο και στον ξύπνιο σου. Αν κηδεία έξω από το σπίτι σου περάσει να πας να ρίξεις σπόρια μακριά, να μην έρθουν οι κόρακες κοντά σου και κάτσει και το θανατικό δίπλα.
Κι άμα με το καλό λευτερωθείς και το μωρό γεννηθεί, να κάτσεις και να προσέξεις αμα εφταμερήσει να τηράξεις να το φυλάξεις από τις Μοίρες που θα ‘ρθουν να του μοιράσουν τις τύχες τις καλές και τις κακές. Γλυκά να φτιάξεις για τις μοίρες και μέλι να της αφήκεις να γλυκαθούν και γλυκειές να αφήσουν ευχές για το παιδί, γιατί άμα τα γράψουν τα τεφτέρια κακά, δεν σβήνουν ποτές, δεν πάει να πει ο ίδιος ο Θεός να αλλάξει το ριζικό.
Κεριά επτά ν’ ανάψεις μέσα στο σπιτικό και να τα ονομάσεις με των Αγίων τα ονόματα, όλα σηρκά, να μην κοπελλοφέρει το παιδί ή θηλυκά να μην ανδροφέρει το κορίτσι. Το κερί θα σβήσει πρώτο, να είναι και ο νουνός του, από αυτόν τον Άγιο το όνομα να πάρει. Να πεις μετά στη μαμή να το πάρει το παιδί και να το βαφτίσει στον ήλιο, να το δει η Ανατολή και τρεις φορές να σηκώσει. Μετά, αφού ο ήλιος το βλογήσει, να πάτε και στην εκκλησιά να βλοήσει ο παπάς και να το χαρούν οι Αγίοι.
Να το φυλάξεις το παιδί καλά από τη ζήλια της μαύρης νύκτας, που θα το θέλει δικό της αν είναι έμορφο και θα πάει να το αρρωστήσει. Μην το φιλήσεις πριν σαρανταρίσεις σαν λεχώνα, και μετά από αυτά, μην το φιλήσεις στο λαιμό και το κάμεις ψεύτη, ούτε στην πατούσα και αργοπερπατήσει, ούτε στο κεφάλι και καταλήξει αερόμυαλος και άτακτος. Μόνο στο στήθος φίλα το να έχει καλή καρδιά και στα χέρια για να’ ναι προκομμένος.
Αν το παιδί γεννηθεί καχεκτικό ή αρρωστήσει, πάει να πει πως διαβολοκαβαλικεύτηκε κι είναι καλό να πας και να το περάσεις κάτω από γεφύρι μονότοξο, να μείνει εκεί το δαιμονικό το μαύρο που το τυραννάει το βρέφος. Και τη νύχτα να το τηράς, γιατί δεν πρέπει το παιδί στον ύπνο του να μάθει να γελάει γιατί θ’ αλαφροϊσκιώσει …
Στη γέννα η μαμμή πήρε μαχαίρι μαυρομάνικο και το κάρφωσε στην πόρτα να γλιέπουν τα δαιμονικά πως δεν έχουν εδώ τίποτις να βρουν και δε τους πρέπει να κάνουν γύρες τρόπο ψάχνοντας μέσα να μπουν".
Η αδελφή μου δεν τα κανε όλα αυτά. Δεισιδαιμονίες! Ίσως... Αλλά και μια αίσθηση απόλυτης σύνδεσης με το υπερφυσικό, μια μάχη για την επικράτηση της ζωής...
Όλα είχαν τον συμβολισμό τους. Ακόμη και η ζάχαρη στους κουραμπιέδες συμβόλιζε την γλυκειά ζωή, τότε που ένα καλό δώρο ήταν ένα γλυκό φτιαγμένο από αγάπη. Αυτά τα βλέπεις όταν μεγαλώνεις και τα μικρά και ασήμαντα μπορούν και δένουν με τα μεγάλα και σημαντικά. Μπορεί τα Χριστούγεννα να μην έχουν κάτι από την Χριστιανική Μεγαλοπρέπεια του συμβολισμού της γέννησης του Θεανθρώπου, αλλά και τα μελομακάρονα ούτε μέλι έχουν ούτε μακαρόνια, αλλά είναι θεσπέσια.
Ιφιμέδεια... Δεν έχω ανάγκη δημιουργίας blog! Ανάγκη επικοινωνίας έχω, με αφορμή εκείνα τα χρόνια. Θα γράψω όσα με ερεθίζει η στιγμή και μετά ασυνεχώς και ασυνεπώς ενδεχομένως να αποχωρήσω! Ένα διάλειμμα (δικό μου, όχι δικό σας) είναι η ιστορία αυτή!
1:37 AM
Αγαπητέ μου κύριε,
μόνο αυτό: αυτό το διάλειμμα εύχομαι να αργήσει να τελειώσει.
Όσο για την ουσία του σχολίου: πολλές από τις δοξασίες που αναφέρεις τις γνωρίζω κι εγώ από τα δικά μου βιώματα τα θεσσαλικά. Και με ευγνωμοσύνη χαίρομαι που τα διαβάζω τώρα κι εδώ γιατί η λαογραφία είναι στα ενδιαφέροντά μου κι εσύ Ασκούμενε είσαι ταμάμ να σε καταγράψει ο Μερακλής!
12:17 PM
Ο Μερακλής;
Ποιός είναι αυτός ο κύριος/
τι θέλει απο μένα/
να του πεις:/
εμείς οι δυο είμαστε ξένοι/
να πάει στην γυναίκα του/
που τον περιμένει...
Χιώτης μάμπο!(Μαίρη Λίντα)
10:24 PM
Τι όμορφη έκπληξη αυτή η επιστροφή και τι όμοεφο κείμενο! Αναμφίβολα το ωραιότερο χριστουγεννιάτικο δώρο της μπλογκόσφαιρας (μαζί με το βιβλίο του Έντεκα βεβαίως)! Περιμένω εναγωνίως τη συνέχεια. :)
5:17 AM
εγώ πάλι είχα μαλλί ρικ αστλεϊ (λέιτ 80ς χο χο χο)
1:56 PM
Βρε Ασκ τον Μιχάλη μερακλή το λαογράφο εννούσα!!! (ελπίζω να γλύτωσα το ξύλο).
Vag. Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ γιά τα καλά σου λόγια!!!
Yo! σιγά μην δεν είχες. Ήταν must γιά τα αγόρια! never gonna give you uuuuup never gonna say goodbyeeeee
3:36 AM
Άξιζε τον κόπο να περιμένουμε τόσο καιρό για την "ανάσταση".
Επιτέλους! Μας χαροποιήσατε πολύ μέρες που είναι.
Περιμένουμε συνέχεια...
4:06 AM
Ευχαριστώ πολύ Ανώνυμε. Καλές γιορτές!
4:53 AM
sygnwmi gia tin anwnymia alla variemai na skeftomai nickname. wstoso den mporousa na min pw ena megalo WELCOME BACK se ena apo ta kalytera blogs pou exw petyxei pote.
5:50 AM
Α,να χαθείς,μας βούρκωσες νυχτιάτικα....
υγ.Αφού το ξέρεις ότι κατά βάθος είμαστε ευαίσθητα,τι τα θές και τα σκαλίζεις και μας γυρνάς 20 τόσα χρόνια πίσω,σε κείνες τις λαμπερές κι όμορφες εποχές της εφηβείας μας?
2:15 PM
Ανώνυμε,
πωπω με έκανες και κοκκίνησα. Αλήθεια! Χίλια ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια..!
7 δαιμόνια,
τι ανάγκη έχετε εσείς οι αιώνια νέοι; τι ανάγκη έχετε εσείς με το μονίμως φρέσκο μυαλό; Αφήστε εμάς τους υπόλοιπους να θυμόμαστε...
(όντως η εφηβεία έχει μιά δική της λάμψη)
10:37 AM
κατά λάθος ήρθα , αλλά με άρεσε και θα μείνω ...
ως φανατικός των 80's θα παραμείνω οπαδός ...
4:26 PM
Καλώς ήρθες, αν και δεν ανανεώνουμε τελευταία... Κάτι θα γίνει όμως που θα πάει...
1:10 PM
Post a Comment
<< Home