Έξω από το δέρμα

Του πήρε 50 χρόνια, αλλά επιτέλους χθες βράδυ ο Michael Jackson δραπέτευσε από το δέρμα του που μισούσε τόσο. Έτσι, σχεδόν ξαφνικά. Άφησε πίσω το λευκό πουκάμισό του.

Χτες τη νύχτα έμεινα να παρακολουθώ στο CNN τη μουδιασμένη Αμερική και τις αντιδράσεις της. Καλώς-κακώς η παρουσία του έχει απολύτως σφραγίσει μουσικά τα ακούσματα της εφηβείας μου. Δεν νοείται δεκαετία του '80 χωρίς τον Michael Jackson. Κι έτσι στα 37 μου έπρεπε να μείνω να χαζεύω και να σκέφτομαι ως τις 3 το πρωί.

Ο Jackson ήταν όντως ένα περίεργο φαινόμενο. Δεν ήταν ποτέ όμορφος άνδρας, πολύ περισσότερο όταν άρχισε να μπαινοβγαίνει στα χειρουργεία, κι έτσι μπορούσε να καυχάται ότι ο περισσότερος κόσμος τον παρακολουθούσε μόνο για τη μουσική του. Μιά μουσική ιδιαίτερη, πιό πολύ μιά ερμηνεία ιδιότυπη, συνοδευόμενη από τις trademark χορευτικές κινήσεις του. Όπως και να είχε, έτρεξα κι εγώ να αγοράσω την κασέττα του Thriller που βγήκε το 1982! Ένα πολύτιμο λάφυρο. Η απόδειξη ότι υπήρξα 10 χρονών υπάρχει ακόμη μέσα σε ένα κουτί στην αποθήκη μας...

Θα ήθελα αυτό το ποστ να είναι μόνο για την μουσική του, αλλά βεβαίως δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό.

Ο Jackson βγαίνοντας από τα ψευτικά νέφη των βιντεοκλίπ του εισέβαλε στο δύσοσμο νέφος των κατηγοριών για παιδεραστία.

Ποιός ξέρει τι είδους άνθρωπος ήταν τελικά, πώς παγιδεύτηκε μέσα στα πλαστικά χειρουργεία, γιατί γύρευε να διορθώσει την παιδική του ηλικία καταστρέφοντας την παιδική ηλικία άλλων παιδιών, τι είδους σχέση είχε με τα δικά του παιδιά.

Και παραμένει απορίας άξιο, αλλά τελικά απολύτως ενδεικτικό για την εποχή μας και τον κόσμο που ζούμε, πώς ένας άνθρωπος με τόσα καταφανώς σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα κατόρθωσε τόσα πολλά πράγματα στη ζωή του. Ίσως, το κυριώτερο, να μην δικαστεί ποτέ γιά τα φρικτά που του καταμαρτυρούσαν.

Ρετιρέ -Ω ΝΑΙ!!!

Αγαπημένοι μου φίλοι,

η σύγχρονη τεχνολογία ανταποκρίθηκε με το παραπάνω στις απαιτήσεις του φανατικού 80's οπαδού!

Με μεγάλη περηφάνεια το παρόν ιστολόγιο ανακοινώνει στους απανταχού λάτρεις του Ρετιρέ ότι πλέον τα μαγικά του επεισόδια βρίσκονται on-line!!!

Ιδού το πρώτο επεισόδιο:





και ιδού το link για όλα τα υπόλοιπα.


Απολαύστε το!

Εδώ Κέλλυ. Εδώ Κέλλυ.

Καλώ Σαμπρίνα και Κρις. Σαμπρίνα και Κρις! Με ακούτεεεεε;

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε παρατήρησα ότι το Μακεδονία TV επαναπροβάλει την κλασική σειρά που στιγμάτισε τη μετάβαση από τα 70's στα 80's. Με λύπη μου βέβαια διαπίστωσα ότι ούτε η μητέρα μου ούτε ο άντρας μου ο τάχα-μου-συν-συγγραφέας-αυτού-του-μπλογκ είχαν καμιά υπομονή να ξαναδούν το σήριαλ.

Για μένα ήταν αλλιώς.

Εγώ είχα υποδυθεί επί σειρά ετών την Κέλλυ στα παιχνίδια της γειτονιάς, είχα κόκκινο κοντομάνικο μπλουζάκι με τους Άγγελους του Τσάρλυ φαρδιά-πλατιά στο στήθος, είχα αποφασίσει ότι η πάταξη του εγκλήματος ήταν ο τομέας που θα αφιέρωνα τη ζωή μου μεγαλώνοντας.

Στο μυαλό μου ήταν όλα πολύ καθαρά. Όταν μεγάλωνα, αφού τελείωνα εδώ τις σπουδές μου στην Αστυνομική Ακαδημία, θα πήγαινα για μετεκπαίδευση στην Αμερική. Θα πήγαινα στη Χαβάη, κοντά στον επιθεωρητή Μαγκάρετ που στοίχειωνε τα Σαββατόβραδά μου με τα κύματα του Ειρηνικού και τους κοκοφοίνικες. Όταν ολοκλήρωνα τις σπουδές μου θα συνέχιζα το θεάρεστο έργο μου με τις συντρόφους μου. Απολύτως λογικό.

Έχω ακόμη τον οπλισμό μου εκείνης της εποχής που με χαρά προμήθευε ο καλός μου ο μπαμπάς. Που να περίμενε ότι η κορούλα του θα του έβγαινε πιό αγόρι κι απ'τα αγόρια. Όπλα, ποδόσφαιρο και Μικρός Σερίφης ήταν οι αδυναμίες μου. Τι άλλο να ζητήσει; Γερμανικά αυτόματα, ζώνες γιά τα πιστόλια μου, χειροβομβίδες και καψούλια ήταν στα χέρια μου μόλις τα ζητούσα. Ήταν ο Charlie μου και έπαιζε το ρόλο του τέλεια.

Θυμάμαι με πολύ αγάπη τις άλλες δύο μου συνεργάτιδες, την Σαμπρίνα και την Κρις. Κορίτσια της γειτονιάς μου και συμμαθήτριες, η μία πιό όμορφη από την άλλη, έτσι τις θυμάμαι. Είμασταν αν μη τι άλλο μιά πολύ αποτελεσματική ομάδα. Τα αγγελικά μας πρόσωπα δεν πρόδιδαν με τίποτα την πολύχρονη και σκληρή μας εκπαίδευση στο καράτε, τον αδίστακτο χαρακτήρα μας όσον αφορούσε το κυνήγι των εγκληματιών, την ακλόνητη πίστη μας στο νόμο.

Ναι, είχαμε πληγωθεί πολλές φορές. Το αίμα μας πότιζε το πεζοδρόμιο, τα βογγητά μας βάραιναν την ατμόσφαιρα, όμως σφίγγαμε τα δόντια, το ένα χέρι παράλυτο από τον πόνο, το άλλο όμως ελεύθερο και οπλισμένο. Ξανασηκωνόμασταν. Ο νόμος έπρεπε να επιβληθεί.

Τα μικρότερα αδέλφια της Κρις έπεφταν πάντοτε μέσα στις καλοστημένες μας παγίδες, αναγνώριζαν την ανωτερότητά μας, μετάνιωναν πικρά γιά τα εγκλήματά τους. Dura lex, sed lex. Δεν είχε άλλο ρόλο γι'αυτούς, τι να κάνουμε;

Στο τέλος της μέρας είχαμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στην κοινωνία, έπρεπε να φροντίσουμε τις πληγές μας και να φάμε γιατί οι μανάδες μας μας φώναζαν από ώρα.

Έλα στο φως

Αγαπημένοι μας φίλοι,

εν όψει της νέας χρονιάς, και με την ελπίδα να μπούμε όλοι μας κάποτε στον ίσιο δρόμο, σας ανεβάζουμε εδώ ένα βίντεο - τραγούδι με τις συγκλονιστικές ερμηνείες - φωνές των veritable 80's πρωταγωνιστών Βάσιας Παναγοπούλου και Σταμάτη Γαρδέλη.

Αινείτε τον Κύριο, ελάτε στο φως και ο Θεός μαζί σας τέκνα μας!

Ανάστα ο Κύριος: Γιορτές τη δεκαετία του '80

Πατήστε το play και φύγαμε

*******

Έπρεπε απαραιτήτως να κάνουμε Χριστούγεννα στη θεία Χρυσούλα. Οικογενειακά και άβολα, συνήθως σχολιάζαμε ηθικά ατοπήματα απόντων συγγενών δίνοντας μεγαλόκαρδα άφεση στο τέλος, κάναμε σχέδια γιά το μέλλον, τα πιό ρεαλιστικά από τα οποία χρειάστηκαν είκοσι χρόνια να πραγματοποιηθούν, και καταβροχθίζαμε τις πίτες της θείας.

Πηγαίναμε από το μεσημέρι για τα πιό μεταξύ μας και μέναμε ως το βράδυ που πλακώνανε οι φίλοι και οι γείτονες. Καταφθάναμε οικογενειακώς πλησίστιοι με δώρα των οποίων το τύλιγμα είχα επιμεληθεί αυτοπροσώπως και φυσικά απολάμβανα τα σχετικά επαινετικά σχόλια. Καλέ δεν θέλω να το ανοίξω, θα το χαλάσω, η θεία.

Θυμάμαι ότι το υπόλοιπο της ημέρας έψαχνα γωνία να κρυφτώ και να αναρωτηθώ γιά τη συστολή και τη διαστολή του χρόνου αδημονώντας να φύγουμε. Έριχνα κρυφές και φανερές ματιές στην πάντα ανοικτή τηλεόραση που ειδικά εκείνη την ημέρα θα έβαζε κάποια version του A Christmas Carol του Dickens και θα έδειχνε οπωσδήποτε το My Fair Lady με την Audrey Hepburn και τον Rex Harrison. Προς το βράδυ γκρίνιαζα, άντε ρε μαμά. Tουλάχιστον να προλάβω να δω στο σπίτι τον Gene Kelly ως Αμερικανό στο Παρίσι.

Κάθε φορά που πηγαίναμε στη θεία μου, όχι συχνά γιατί δεν μέναμε κοντά και δεν είχαμε αυτοκίνητο, χάζευα τη μικρή τους βιβλιοθήκη. Στις σποραδικές λοιπόν επισκέψεις μας εκεί, σε συνέχειες, διάβασα θυμάμαι τον Ροβινσώνα Κρούσο και το Χωρίς Οικογένεια του Έκτορος Μαλό. Ναι, του Έκτορος. Δεν ήθελα να τα ζητήσω να τα διαβάσω στο σπίτι. Ήταν μιά λύση για τα Χριστουγεννιάτικα απογεύματα.

Κάπως έτσι πλέχτηκε στο μυαλό μου μιά Χριστουγεννιάτικη ανάμνηση που περιλαμβάνει περιέργως πως το Βικτωριανό Λονδίνο του Dickens, το αμερικάνικο όνειρο του μιούζικαλ και τα κλασικά εφηβικά αναγνώσματα στις εκδόσεις του Μίνωα...

Η Πρωτοχρονιά ήταν εντελώς διαφορετική. Είχα κάνει τις δηλώσεις μου από νωρίς. Μετά την αλλαγή του χρόνου έχω κανονίσει να βγω. Μπα, μπα, μπα; Και αν επιτρέπετε, με ποιούς, που θα πάτε και τι ώρα θα γυρίσετε;

Η γνωστή τετράδα. Βγαίνουμε απόψε γιά ξενύχτι, έτσι, χωρίς πρόγραμμα, ό,τι ήθελε προκύψει και δεν ξέρουμε και τι ώρα θα γυρίσουμε. Ή μάλλον ξέρουμε: θα γυρίσουμε το πρωί!!

Άντε καλά. Να προσέχετε.

Λακ. Πολύ λακ όμως. Γιατί το χτένισμα Κρυστλ της Δυναστείας θέλει μπόλικη. Γι'αυτό κοιτάζω σήμερα με συμπάθεια τά παιδιά στο στυλ ΕΜΟ. Όλοι εμείς που περάσαμε βρεγμένοις ποσί τη δεκαετία του '80 κάτι καταλαβαίνουμε...

Τέλος πάντων, η γνωστή θηλυκή τετράδα ξεκινούσε γιά πολλά χρόνια κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς με τα πιό μεγαλεπήβολα σχέδια. Θα του δίναμε να καταλάβει. Αυτή τη φορά θα κάναμε ένα γλέντι αξέχαστο. Βρε θα γίνει Ανάστα ο Κύριος! Αυτή τη νύχτα θα ξεπερνούσαμε τους φόβους μας και θα φλερτάραμε ασύστολα, θα ντυνόμασταν προκλητικά, θα χορεύαμε, θα χορεύαμε, θα τρώγαμε παγωτό, θα γινόμασταν κάποιες άλλες.

Δεν γινόμασταν κάποιες άλλες τελικά. Οι ίδιες μέναμε. Τρώγαμε τη μισή νύχτα να συζητάμε που θα πάμε, την άλλη μισή να αναρωτιόμαστε γιά όλα τα υπόλοιπα. Τρώγαμε όμως παγωτό, μιά παράδοση που ακόμη κρατάω, γιατί έτσι. Και γυρνούσαμε το πρωί αφού είχε ξημερώσει. Γιά να κάνουμε τους άλλους να αναρωτιούνται και να μένει και σε μας η ψευδαίσθηση της περιπέτειας.

*****

Ανάστα ο Κύριος και μαζί και το blog. Ευχαριστούμε όλους εσάς που σε όλη αυτή τη μακρά περίοδο νάρκης του δεν σταματήσατε να σχολιάζετε σε διάφορα ποστ και να κρατάτε σταθερό το ενδιαφέρον σας και μαζί τη δική μας έννοια να συνεχίσουμε ό,τι ξεκινήσαμε.

Η Ώρα της Αλήθειας

Αγαπημένοι μου φίλοι,

πολλοί αναρωτιόμαστε, ιδιαιτέρως τον τελευταίο καιρό, που βρίσκεται η αλήθεια.
Η αναζήτησή της απασχόλησε από αρχαιοτάτων ετών τον άνθρωπο, αλλά επιτέλους κάπου εκεί στη δεκαετία του '80 η απάντηση βρέθηκε και δόθηκε υπεύθυνα.

Όποιος αναζητά την απάντηση αυτή ας ρίξει μιά ματιά ΕΔΩ ή ας κλικάρει το παραθυράκι κάτω.



Και μην ξεχνάτε, σας αγαπώ.

Γαβ-Γαβ 2

Ένα δεύτερο ποστ που ο Non Private Life αφιερώνει στη μικρή Μάλβι που έχει κλέψει όλα τα φθινοπωρινά μύρτιλα της Αθήνας και που περιμένει στο Pero's.


Απο μικρός απο μικρός φαινόμουνα πως θα γινόμουν μάγκας
Απο μικρός φαινόμουνα
πως θα γινόμουν μάγκας
Μα τελικά απ' την μαγκιά
απέχω παρασάγκας....

Ντουετο:
-Δεν την αντεχω μαζι σου τη ζωη
θα σου φυγω παλιομπετατζη -
Τη μπετονιερα μη κατηγορας
αυτη σου δινει για να φας....

Η γυναικα πρεπει να΄χει εμπειριες
να μην εχει στον ερωτα αποριες
πρεπει να'χει, οπως λενε, περπατησει
μονο ετσι σπιτι θα κρατησει

Οταν ειμουνα μικρουλης
κ ελειπε ο θειος Ρουλης
μου'δινες φιλια στο στομα
κ εγω λερωνα το στρωμα
Θα γινει το ελα να δεις
αν μαθω πως γιναμε τρειs

Αυτος ητανε λοιπον η φιλεναδα σου
που τοσο τακτικα τηλεφωνεις?
Αυτος ηταν λοιπον η μανα σου
που αρρωστησε κ πηγες να τη δεις?
Χαιρετησε τον κυριο κ παμε
πως εφτασε το τελος μας φοβαμαι
μα εδω δεν ειναι τοπος να μιλαμε
χαιρετησε τον κυριο κ παμε

Απο λασπη κι απο χωμα
μας επλασε ο Θεος
οικοδομος, οικοδομος
θα'τανε κ αυτος

Ειναι δικο σου κ το σπιτι κ το αμαξι
σου τα χαριζω για να δεις πως ειμαι ενταξει
Εισαι το γουρι μου,
εισαι το γουρι μου
παιδι μου μελανουρι μου

Τρεις γυναικες εχω γω
ακριβα τις συντηρω
μεζονετ στην κηφισια
εχει παρει η καθε μια

Πρωτε μου ανθρωπε κ ερωτα μεγαλε
βαλε στα χειλη μου την πυρκαγια σου βαλε
Εσυ μου λες προβληματα για την πολιτικη
κ εγω για σενα χανομαι γλυκε μου εραστη

Εισαι απιθανος
εισαι ωραιος
εισαι περιπτωση
εισαι σπουδαιος
μην εισαι ομως τοσο βιαστικος
κρατησου κρατησου κρατησου
τρελλαινομαι μαζι σου
ρατησου κρατησου, μη σταματας (ε????)
κρατησου κρατησου κ ερχομαι μαζι σου αν με αγαπας

Αλλαξανε τα πραγματα
δεν ειναι οπως πρωτα τωρα
ειναι απ'εξω η μερσεντε
κ μεσα η τογιοτα

που εχω παρκαρει δε θυμαμαι
μεθυσα παναθεμα με
κυβερνησε με
κυβερνησε με
με πονας κ φχαριστιεμαι

Ταιριαζουμε σαν γαντι
στο υπογραφω γκαραντι
α ρουχα πεταξε (!)
κ ελα να πλαγιασουμε μαζι
ν'αγαπηθουμε ν'αγαπηθουμε

Γαβ-Γαβ

Ένα ποστ του Non Private Life που αφιερώνει στους υποψήφιους των δημοτικών εκλογών Αθηνών και πάσης Ελλάδος και στο Θάνο Αλεξανδρή

(ειδικά για το Θάνο Αλεξανδρή, προσυπογράφω -Ιφιμέδεια)


Η τελευταία επιτυχία της Νταίζης Ντούκουνα:

Μωρό μου με απογείωσες
και ύστερα με προσγείωσες
με απαλοτρίωσες
μαζί μου ότι και αν βίωσες
το θυσίίίίίαααασεεεεες

Με έχτισες (!) με σοφάτισες (!!)
και τώρα με γκρεμίζεις
και με τα μπάζα μου αλλού
λακούβες θα γεμίζεις (δις)

Χριστίνα Γαλάνη

Από κορμί είμαι η best
Κι από προσόντα είμαι first
Μ' αυτό στους άντρες κάνω test
Για να διαλέξω.
Μπες όπως όλοι στη γραμμή
Άσε τα μα, τα μου, τα μη
Πέρνα λοιπόν τη δοκιμή
Και ίσως σε επιλέξω

Πέπη Τσεσμελή

Σκανδαλίζομαι, μονάχη μου αγγίζομαι
με μια γραβάτα σου ερεθίζομαι

Αν θέλεις να ανοίξουν της καρδούλας μου οι πόρτες,
βγάλε όλα τα ρούχα σου κι έλα με τις μπότες

Λάκης Σκουτάρης

Κάνε Γιάννη τη δουλειά σου,
κι ύστερα θα' μαι πάλι δικιά σου.

Είμαι ένας άνθρωπος τρελός,
σχιζοφρενής και μανιακός,
που μες την τρέλα μου ο φτωχός,
ψάχνω για να' βρω λίγο φως

Σκοτάδι, πισσοσκόταδο,
μαύρο σκοτάδι πίσσα,
σκοτάδι είσαι σκοτεινό,
σκοτοσκοτεινιασμένο,
σκοτάδι κατασκότεινο,
και βράδυ βραδιασμένο.


Άντζελα Ρέμπη

Αν είχανε φωνή οι γκαρσονιέρες,
θα πέφταν σαν ξερόφυλλα οι βέρες


Κώστας Καφάσης

Το βράδυ θα έλθω να σε πάρω,
γι' αυτό μη φας, θα φάμε γλάρο.

Έφη Θώδη

Θα κάνω ότι μου ζητήσεις,
θα κάνω ότι μου ζητήσεις.
Θέλω να ευχαριστηθείς και να με ευχαριστήσεις

Νίκος Δουλάμης

Έρωτά μου τοκογλύφε
γλύφε το κορμί μου γλύφε

Και τέλος μια συλλογή από τα καλύτερα των δύο Εθνικών Οδών και του συνολικού επαρχιακού και αγροτικού Οδικού Δικτύου:

Θέλω στο σώμα σου σαν μπω, να με χτυπάς με το σαμπώ.

Τα ματάκια σου με καιν γιατί είσαι μανεκέν.

Μείνε μαζί μου έγγυος, είμαι πολύ φερέγγυος.

Σε βρίσκω πολύ κύριο, αλλά περνάω κλιμακτήριο.

Μωρό μου είσαι όργιο, σαν τον Άγιο Γεώργιο.

Σε είδα στο ποδήλατο και ήσουν όλο τρέλα,
μα ξαφνικά κατάλαβα πως έλειπε η σέλλα.