Εδώ Κέλλυ. Εδώ Κέλλυ.
Καλώ Σαμπρίνα και Κρις. Σαμπρίνα και Κρις! Με ακούτεεεεε;
Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε παρατήρησα ότι το Μακεδονία TV επαναπροβάλει την κλασική σειρά που στιγμάτισε τη μετάβαση από τα 70's στα 80's. Με λύπη μου βέβαια διαπίστωσα ότι ούτε η μητέρα μου ούτε ο άντρας μου ο τάχα-μου-συν-συγγραφέας-αυτού-του-μπλογκ είχαν καμιά υπομονή να ξαναδούν το σήριαλ.
Για μένα ήταν αλλιώς.
Εγώ είχα υποδυθεί επί σειρά ετών την Κέλλυ στα παιχνίδια της γειτονιάς, είχα κόκκινο κοντομάνικο μπλουζάκι με τους Άγγελους του Τσάρλυ φαρδιά-πλατιά στο στήθος, είχα αποφασίσει ότι η πάταξη του εγκλήματος ήταν ο τομέας που θα αφιέρωνα τη ζωή μου μεγαλώνοντας.
Στο μυαλό μου ήταν όλα πολύ καθαρά. Όταν μεγάλωνα, αφού τελείωνα εδώ τις σπουδές μου στην Αστυνομική Ακαδημία, θα πήγαινα για μετεκπαίδευση στην Αμερική. Θα πήγαινα στη Χαβάη, κοντά στον επιθεωρητή Μαγκάρετ που στοίχειωνε τα Σαββατόβραδά μου με τα κύματα του Ειρηνικού και τους κοκοφοίνικες. Όταν ολοκλήρωνα τις σπουδές μου θα συνέχιζα το θεάρεστο έργο μου με τις συντρόφους μου. Απολύτως λογικό.
Έχω ακόμη τον οπλισμό μου εκείνης της εποχής που με χαρά προμήθευε ο καλός μου ο μπαμπάς. Που να περίμενε ότι η κορούλα του θα του έβγαινε πιό αγόρι κι απ'τα αγόρια. Όπλα, ποδόσφαιρο και Μικρός Σερίφης ήταν οι αδυναμίες μου. Τι άλλο να ζητήσει; Γερμανικά αυτόματα, ζώνες γιά τα πιστόλια μου, χειροβομβίδες και καψούλια ήταν στα χέρια μου μόλις τα ζητούσα. Ήταν ο Charlie μου και έπαιζε το ρόλο του τέλεια.
Θυμάμαι με πολύ αγάπη τις άλλες δύο μου συνεργάτιδες, την Σαμπρίνα και την Κρις. Κορίτσια της γειτονιάς μου και συμμαθήτριες, η μία πιό όμορφη από την άλλη, έτσι τις θυμάμαι. Είμασταν αν μη τι άλλο μιά πολύ αποτελεσματική ομάδα. Τα αγγελικά μας πρόσωπα δεν πρόδιδαν με τίποτα την πολύχρονη και σκληρή μας εκπαίδευση στο καράτε, τον αδίστακτο χαρακτήρα μας όσον αφορούσε το κυνήγι των εγκληματιών, την ακλόνητη πίστη μας στο νόμο.
Ναι, είχαμε πληγωθεί πολλές φορές. Το αίμα μας πότιζε το πεζοδρόμιο, τα βογγητά μας βάραιναν την ατμόσφαιρα, όμως σφίγγαμε τα δόντια, το ένα χέρι παράλυτο από τον πόνο, το άλλο όμως ελεύθερο και οπλισμένο. Ξανασηκωνόμασταν. Ο νόμος έπρεπε να επιβληθεί.
Τα μικρότερα αδέλφια της Κρις έπεφταν πάντοτε μέσα στις καλοστημένες μας παγίδες, αναγνώριζαν την ανωτερότητά μας, μετάνιωναν πικρά γιά τα εγκλήματά τους. Dura lex, sed lex. Δεν είχε άλλο ρόλο γι'αυτούς, τι να κάνουμε;
Στο τέλος της μέρας είχαμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στην κοινωνία, έπρεπε να φροντίσουμε τις πληγές μας και να φάμε γιατί οι μανάδες μας μας φώναζαν από ώρα.
11 Comments:
Πολύ ωραίο ποστ, Ιφιμέδεια!
Όσο και αν ντρέπομαι, ομολογώ πως δεν έχω δει ποτέ τους "Αγγελους του Τσαρλυ".Δεν παίζοταν στην τηλεόραση όταν άρχισα να έχω τηλεοπτικές αναμνήσεις!(είμαι και μικρος, βλέπεις :)
θυμάσαι εκείνο το παιχνιδάκι που παίζαμε μικρά σαν το "α-μπε-μπα-μπλομ",για να τα βγάζουμε, που πήγαινε "οι αγγελοι του Τσάρλυ,είναι τρεις, η Κέλλυ, η Σαμπρίνα και η Κρις"?
2:01 PM
ναι, ναι πώς δεν το θυμάμαι!!! Αυτός ήταν ο αρχικός τίτλος του ποστ, αλλά τον άλλαξα λόγω μήκους...!
Η αλήθεια είναι ότι οι Άγγελοι του Τσάρλυ είναι οριακά 80's...όπως και το Χαβάη 5-0.
2:51 AM
Book' em Dano!!! Η καταπληκτική ατάτα που ο δαιμόνιος Επιθεωρητής Στηβ Μακ Γκάρετ έκλεινε σχεδόν όλα τα επεισόδια της μακροβιότερης αστυνομικής σειράς της παγκόσμιας τηλεόρασης. Αλλά και ο πρωταγωνιστής ο Τζον Τζόζεφ Ράιαν (το αληθινό του όνομα) Λορντ ήταν μεγάλη μορφή... Διετέλεσε ζωγράφος, ναυτικός, πωλητής αυτοκινήτων και κατέληξε ηθοποιός. Η αφεντομουτσουνάρα του κακού που είχε, ουσιαστικά τον είχε καταστήσει αντιήρωα και γι'αυτό είχε μεγάλη επιτυχία σε εμάς τα αλάνια της πρώτης Δημοτικού...Ας μην ξεχνάμε ότι είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και στη σειρά western Μπονάντζα και βέβαια είχε τη στόφα του σκληρού πράκτορα, όπως βέβαια τον θυμάμαι ως Φίλιξ Λέιτερ στον Χρυσοδάκτυλο του Τζέϊμς Μπόντ...
Τα αγοράκια θέλαμε να του μοιάσουμε, τα κοριτσάκια θέλαν να τον παντρευτούν (πράγμα που μας άφηνε παγερά αδιάφορους, γιατί εμείς αν δεν παντρευόμασταν τους άγγελους του Τσάρλι, σίγουρα είχαμε ψιλοερωτευτεί κάποια από τις δεκάδες εξωτικές χαβανέζες που πρωταγωνιστούσαν στην σειρά...)!!!
Ιφιμέδεια... Μάλλον πρέπει να ασχοληθείς και με το "μυστήριο του χρυσού πηθίκου"!!!
7:35 AM
Αγαπητέ μου Γιάννη όχι πιά Ασκούμενε,
ωραία όσα γράφεις γιά τον επιθεωρητή ΜακΓκάρρετ!! Δεν το θυμόμουν ότι έπαιζε στη Μπονάνζα ούτε στον Χρυσοδάκτυλο. Ήταν πάντως χαρακτηριστική φάτσα σκληρού άνδρα της εποχής εξου και το sex appeal του.
Το Μυστήριο του Χρυσού Πιθήκου δε ήταν αγαπημένη μου σειρά. Αν θέλεις να γράψεις κάτι εσύ πολύ ευχαρίστως να το φιλοξενήσουμε εδώ! Στο μεταξύ βρήκα αυτό που εσένα κάτι θα σου λέει!
http://www.greektube.org/content/view/4471/2/
4:41 AM
(Από Ανώνυμος ασκούμενος, έγινα κι εγώ μέλος της blogόσφαιρας...)
Καταπληκτικό αγαπητή μου Ιφιμέδεια!!! Αλλά δυστυχώς, βλέποντάς το, δεν μου δημιούργησε τα ρίγη συγκίνησης που είχα όταν το έβλεπα μικρός. Ίσως πράγματι να μην ήταν από εκείνες τις σειρές που σου έκαναν εκείνο το κλικ...
Τίποτε από Μαγκάϊβερ έχεις; :P
(Όπως βλέπεις έκανα και το πρώτο μου Blog... Να είσαι επιεικής παρακαλώ)!!!
12:10 AM
Μισώ τα spam στα Blogs... Καταραμένα να στε!!!
:P
7:30 AM
Κι εγώ! Τώρα θα του δείξω!
11:14 AM
A... Εσύ είσαι πολύ δυναμική! Εύγε νέα μου...!
12:56 PM
Που ήταν τούτο δω τόσο καιρό;
Tι μου θυμήσατε ρε παιδιά...
Είχα σκοπό να ποστιάσω σχετικά με αυτήν την εποχή ,αλλά μπρός σε αυτό το ...πόνημα ,υποκλείνομαι!
Αν και τα 80s ,στην Κέρκυρα που μεγάλωσα ήταν λίγο διαφορετικά και πιο χλιδάτα ,σε σχέση με την τσιπιά και την κακομοιριά την σημερινή!
ΥΓ. Σε λινκιάζω πάραυτα!
1:34 AM
Φιλαλήθη (τι ωραίο ψευδώνυμο!),
καλώς ήρθες!
Και στην Κέρκυρα θα τα ζήσατε τα 80's βαρβάτα δεν μπορεί. Γράφε κι εσύ να δούμε τι θα πρωτοθυμηθούμε.
Θα σε επισκεφτώ κι εγώ.
9:26 AM
Ολα αυτα ειναι seventies και οχι eighties. Παρακολουθούσα τα επεισοδια το 1979 (στην Ελλάδα)
Το ρετιρε -επίσης- ειναι nineties...
Ολα τα *μη eighties* εχουν ενα κοινο χαρακτηριστικό : δεν ειναι ρηχα ανουσια και κιτς οπως αυτα που βλεπεμε στα 80'ς (η χειροτερη δεκαετία by far)
4:12 AM
Post a Comment
<< Home