Εδώ Κέλλυ. Εδώ Κέλλυ.

Καλώ Σαμπρίνα και Κρις. Σαμπρίνα και Κρις! Με ακούτεεεεε;

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε παρατήρησα ότι το Μακεδονία TV επαναπροβάλει την κλασική σειρά που στιγμάτισε τη μετάβαση από τα 70's στα 80's. Με λύπη μου βέβαια διαπίστωσα ότι ούτε η μητέρα μου ούτε ο άντρας μου ο τάχα-μου-συν-συγγραφέας-αυτού-του-μπλογκ είχαν καμιά υπομονή να ξαναδούν το σήριαλ.

Για μένα ήταν αλλιώς.

Εγώ είχα υποδυθεί επί σειρά ετών την Κέλλυ στα παιχνίδια της γειτονιάς, είχα κόκκινο κοντομάνικο μπλουζάκι με τους Άγγελους του Τσάρλυ φαρδιά-πλατιά στο στήθος, είχα αποφασίσει ότι η πάταξη του εγκλήματος ήταν ο τομέας που θα αφιέρωνα τη ζωή μου μεγαλώνοντας.

Στο μυαλό μου ήταν όλα πολύ καθαρά. Όταν μεγάλωνα, αφού τελείωνα εδώ τις σπουδές μου στην Αστυνομική Ακαδημία, θα πήγαινα για μετεκπαίδευση στην Αμερική. Θα πήγαινα στη Χαβάη, κοντά στον επιθεωρητή Μαγκάρετ που στοίχειωνε τα Σαββατόβραδά μου με τα κύματα του Ειρηνικού και τους κοκοφοίνικες. Όταν ολοκλήρωνα τις σπουδές μου θα συνέχιζα το θεάρεστο έργο μου με τις συντρόφους μου. Απολύτως λογικό.

Έχω ακόμη τον οπλισμό μου εκείνης της εποχής που με χαρά προμήθευε ο καλός μου ο μπαμπάς. Που να περίμενε ότι η κορούλα του θα του έβγαινε πιό αγόρι κι απ'τα αγόρια. Όπλα, ποδόσφαιρο και Μικρός Σερίφης ήταν οι αδυναμίες μου. Τι άλλο να ζητήσει; Γερμανικά αυτόματα, ζώνες γιά τα πιστόλια μου, χειροβομβίδες και καψούλια ήταν στα χέρια μου μόλις τα ζητούσα. Ήταν ο Charlie μου και έπαιζε το ρόλο του τέλεια.

Θυμάμαι με πολύ αγάπη τις άλλες δύο μου συνεργάτιδες, την Σαμπρίνα και την Κρις. Κορίτσια της γειτονιάς μου και συμμαθήτριες, η μία πιό όμορφη από την άλλη, έτσι τις θυμάμαι. Είμασταν αν μη τι άλλο μιά πολύ αποτελεσματική ομάδα. Τα αγγελικά μας πρόσωπα δεν πρόδιδαν με τίποτα την πολύχρονη και σκληρή μας εκπαίδευση στο καράτε, τον αδίστακτο χαρακτήρα μας όσον αφορούσε το κυνήγι των εγκληματιών, την ακλόνητη πίστη μας στο νόμο.

Ναι, είχαμε πληγωθεί πολλές φορές. Το αίμα μας πότιζε το πεζοδρόμιο, τα βογγητά μας βάραιναν την ατμόσφαιρα, όμως σφίγγαμε τα δόντια, το ένα χέρι παράλυτο από τον πόνο, το άλλο όμως ελεύθερο και οπλισμένο. Ξανασηκωνόμασταν. Ο νόμος έπρεπε να επιβληθεί.

Τα μικρότερα αδέλφια της Κρις έπεφταν πάντοτε μέσα στις καλοστημένες μας παγίδες, αναγνώριζαν την ανωτερότητά μας, μετάνιωναν πικρά γιά τα εγκλήματά τους. Dura lex, sed lex. Δεν είχε άλλο ρόλο γι'αυτούς, τι να κάνουμε;

Στο τέλος της μέρας είχαμε κάνει το καθήκον μας απέναντι στην κοινωνία, έπρεπε να φροντίσουμε τις πληγές μας και να φάμε γιατί οι μανάδες μας μας φώναζαν από ώρα.