Στις λέξεις φωτιά

Την Μαρίκα Νίνου την άκουσα για πρώτη φορά το 1981-1982, περίπου στα δέκα μου. Ο πατέρας μου είχε αγοράσει μια κασέτα με επιτυχίες της από κάποιον πάγκο της Ομόνοιας και την ακούγαμε στο άσπρο Yugo κατά τις πρωινές κυριακάτικες αυτοκινητάδες μας στη Νέα Ιωνία και τη Νέα Φιλαδέλφεια. Θυμάμαι μου έλεγε ότι η Νίνου υπήρξε η μεγαλύτερη τραγουδίστρια, ωστόσο εμένα τότε δεν με συνάρπαζε. Από εκείνες τις ακροάσεις μού έχει μείνει μια απροσδιόριστη αίσθηση ότι τραγουδούσε κυρίως ελαφρά τραγούδια, είδος που ποτέ δεν μου άρεσε. Την Νίνου ουσιαστικά την ανακάλυψα περίπου δέκα χρόνια αργότερα.

Υπήρξε μάλλον η τελευταία μιας μακράς χορείας τραγουδιστριών του ρεμπέτικου, στην οποία συγκαταλέγονται η Ρόζα Εσκενάζυ, η Βούλα Παπαγκίκα, η Στέλλα Χασκίλ, η Ρίτα Αμπατζή, η Σοφία Καρίβαλη, η Ιωάννα Γεωργακοπούλου, η Σωτηρία Μπέλλου κ.ά., σφραγίζοντας με λαμπρό τρόπο την πτώση του. Τραγουδώντας κυρίως τα χρόνια της μετάλλαξής του σε αρχοντορεμπέτικο-λαϊκό, δεν πρόλαβε την "χρυσή" του εποχή. Ωστόσο ό,τι τραγούδησε, το τραγούδησε ανεπανάληπτα, και έδωσε βαρύτητα σε τραγούδια με εμφανείς στιχουργικές αδυναμίες. Αναφέρω χαρακτηριστικά το "Έλα όπως είσαι", τραγούδι που η Νίνου μεταμορφώνει με την ενέργεια της φωνής της. Ειδικά στην εκτέλεση που -παραλλάσσοντας τους στίχους "Η νύχτα είναι δική μας και πρέπει να γλεντήσουμε με όλη την ψυχή μας"- εκείνη τραγουδά "πρέπει να πενθήσουμε με όλη την ψυχή μας", σου δίνει την αίσθηση ότι τραγουδάει με τη δύναμη που χαρίζει κάποιες φορές η απόλυτη απελπισία, σαν να γελάει κοιτώντας στα ίσια το τραγικό. Αυτή την εντύπωση μου έδωσε και όταν την είδα σε κάποια παλιά ελληνική ταινία να τραγουδάει στου Τζίμη του Χοντρού.

Η Νίνου έβρισκε μέσα σε στίχους αδιάφορους ή και ατυχείς, κάποιες φράσεις ή και λέξεις ακόμη, τις οποίες φόρτιζε τόσο έντονα συναισθηματικά που αποκτούσαν την αρχική τους, πραγματική, βαρύτητα (για παράδειγμα, ο τρόπος που τραγουδά στη"Ζαϊρα", "Μ' άναψες φωτιά, δεν αντέχω πια"). Ακόμη και στις περιπτώσεις που κάνει δεύτερη φωνή, κατορθώνει να χαρακτηρίζει το τραγούδι. Για παράδειγμα στο "Αντιλαλούνε τα βουνά", τραγουδά αξέχαστα: "Μουγκρίζω απ' τις λαβωματιές και απ' τις δικές σου μαχαιριές". Ασφαλώς έχει πει και πολύ μεγάλα τραγούδια ["Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα", "Γεννήθηκα για να πονώ" κ.ά.] και έχει κάνει μεγάλα με τη ζωοδότρα φωνή της πολύ περισσότερα. Κατά τη γνώμη μου η Νίνου υπήρξε η μεγαλύτερη λαϊκή τραγουδίστρια, εκείνη που έβαζε στις λέξεις φωτιά.

Τρίχες!

Η περμανάντ υπήρξε μια βασική hairstyle επιλογή της δεκαετίας του '80.

Αν ήσουν γυναίκα και ήθελες να είσαι στη μόδα υπήρχαν τρεις βασικές επιλογές:
1. το μαλλί με φράντζες και πλάγια "πτερύγια" (αλα Κρυστλ, Αμάντα κλπ. της Δυναστείας)
2. το μαλλί-χαίτη (αλά Duran-Duran)
και
3. -πολύ συνηθέστερη- η περμανάντ! Κάηκε πολύ μαλλί στη δεκαετία του '80!

Η κάτωθι υπογεγραμμένη είχα σχεδόν πάντοτε μακρύ εντελώς ίσιο μαλλί και συνήθως ως παιδίσκη τα εχτένιζα εις την κλασικήν αλογοουράν. Εκεί όμως προς το Γυμνάσιο, λίγο για να είμαι κι εγώ στη μόδα, λίγο για να τη σπάσω του μπαμπά μου που δεν ήθελε να πειράξω τα ρομαντικά μακριά μου μαλλάκια (τύπου Γενοβέφα), αποφάσισα να κάνω κι εγώ περμανάντ.

Φευ, η μαμά μου με πήρε από το χέρι και με πήγε σε υπόπτου αισθητικής συνοικιακό κομμωτήριο. Έκατσα η καλή σου στην καρέκλα, τύλιγε, τύλιγε, τύλιγε η κυρία το ατελείωτο πυκνό και μακρύ μαλλί στα μπιγκουτί και μετά ... τίποτα. Είχε βάλει πάνω ένα βρωμερό φάρμακο και περιμέναμε να δράσει. Περιμέναμε, περιμέναμε, περιμέναμε. Κάποια στιγμή, όταν η κυρία έβγαλε τα μπιγκουτί αρχίσαμε να μετράμε νεκρούς και τραυματίες: η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική!

Θυμάστε το μαλλί των Jackson-5;
Όχι; Ε, δείτε τη φωτογραφία ...



Μήπως το μαλλί του Θέμη Αδαμαντίδη στο Βασικά Καλησπέρα σας όταν τραγουδάει "Πονάμε όσοι αγαπάμε";
Ναι, ε;

Ε, ένα τέτοιο πράγμα φανταστείτε! Μιλάμε για πολύ φουντωτή αφάνα.
Δεν είχα μούτρα να εμφανιστώ στο σχολείο. Είχα καταστρέψει το γυμνασιακό μου image για πάντα...


Φωτογραφίες από την περίοδο εκείνη υπάρχουν ελάχιστες. Για την ακρίβεια μόνο μία που δεν μπορούσα να μην αφήσω να τραβηχτεί. Στα βαφτίσια του αδελφού μου...

Τα χρόνια πέρασαν. Το τραύμα έμεινε. Περμανάντ δεν ξαναέκανα ποτέ.

Έντεκα Αντικείμενα Που Βλέπω Αυτή Τη Στιγμή Γύρω μου

αφιερωμένο εξαιρετικά στον αγαπημένο μου Έντεκα

1. Shelly -η μικρή ξαδέλφη της Barbie -στην ανωτέρω φωτό και σποράδην στο άλλο μου blog ως αγαπημένη persona.

2. Δύο καλειδοσκόπια

3. Κούκλα με κόκκινο φόρεμα και ξανθές μπούκλες -πιστεύω ότι είναι ντυμένη μυστική βοηθός Άη Βασίλη ή κάτι τέτοιο.

4. Γαλάζιους βώλους

5. Κηρομπογιές + ξυλομπογιές

6. Δύο μεταλλικά τρενάκια με τον 'Άη Βασίλη μέσα!

7. Αρκουδάκι κοάλα -δώρο φίλης από την Αυστραλία.

8. Στοίβες παιδικά βιβλία -αγορασμένα σχεδόν όλα μετά τα 30 μου (φαίνεται αυτό είναι που λένε η κρίση των 30...)

9. Τεράστιο στρογγυλό πολύχρωμο γλειφιτζούρι -μάλλον τρώγεται, αλλά το έχω για το βλέπω. Είναι πολύ funky!

10. Μαύρη υφασμάτινη τσάντα με στάμπα Love is... when one kiss is never enough και το γνωστό ζευγαράκι να φιλιέται!

11. Μολύβι με κάλυμμα γόμας σε μορφή Στρούμφ!

Ποιός φοβάται το Φαταούλα;

Ο καλός μου Μάρκος θυμήθηκε απόψε τον κουμπαρά Φαταούλα, ένα cult αντικείμενο των 80s.

Είχε κόκκινη βάση και από πάνω ένα δεύτερο κομμάτι μπεζ χρώματος -σαν χρηματοκιβώτιο- από το οποίο έβγαινε ένα χέρι και μάζευε τα νομίσματα που του έβαζες στην υποδοχή.

Ούτε ο Μάρκος ούτε εγώ είχαμε ποτέ τέτοιο κουμπαρά. Εμένα μάλιστα με φόβιζε και με ανατρίχιαζε έτσι που έβγαζε απότομα το χέρι. Ακουγόταν μάλιστα κι ένας χαρακτηριστικός συρριστικός ήχος...

Τέλος πάντων, ο Φαταούλας για μια συγκεκριμένη περίοδο υπήρξε πολύ δημοφιλές δώρο για πάρτυ.

Επ' ευκαρία ας θυμηθούμε λίγο τα αποτυχημένα δώρα που μας ψώνιζαν οι μαμάδες μας και πηγαίναμε στους φίλους μας όταν έκαναν πάρτυ.

Εγώ προσωπικά πήγαινα κλασικά στυλό Parker και επίσης λογοτεχνικά βιβλία, τα οποία δεν διάλεγα, ούτε θυμάμαι καθόλου τίτλους ή κάτι ιδιαίτερο. Το λογοτεχνικό βιβλίο, το λεγόμενο "εξωσχολικό" ήταν το χειρότερο δώρο για έναν φίλο, αλλά υποτίθεται το ενδεδειγμένο και αυτό που αποσπούσε την έγκριση της μητέρας του φίλου. Βέβαια ο ίδιος ο φίλος έδειχνε εύγλωτα την απογοήτευσή του με τη σχετική γκριμάτσα...

Ο Μάρκος -που έχει μακράν πολύ καλύτερη μνήμη από μένα- θυμάται ότι πολύ συνηθισμένα δώρα για πάρτυ ήταν ο Κύβος του Ρούμπικ, το Γιο-γιό, τα γύψινα βαρόμετρα πασπαλισμένα με χρυσόσκονη που άλλαζε χρώμα ανάλογα με τον καιρό.

Επίσης θυμάται τους κάκτους καθώς και τα μπλοκ αλληλογραφίας καταλληλότατα δώρα για κοπέλες.

Σειρά σας τώρα...