Αμαρτία εξομολογηθείσα ουκ έστιν αμαρτία;;;

Έχω καιρό να σας γράψω και έχετε δίκιο να παραπονείστε καλοί μου φίλοι.
Το σημερινό ποστ είναι ένα κονσέρτο για παράφωνο συνθεσάιζερ, σε τρία μέρη: Allegro, Allegro ma non tanto και Allegro assai.

ALLEGRO

Στο εναρκτήριο ποστ - μανιφέστο αυτού του μπλογκ, δώσαμε το στίγμα μας. Η πρώτη πρόταση που γράφτηκε ποτέ εδώ ήταν η εξής:

"Χόρεψες τα "Παπάκια" αλλά δεν το έχεις εξομολογηθεί ούτε στον πνευματικό σου;"

Ήρθε λοιπόν η ώρα να θέσουμε τον τύπον επί τον ήλον και να εξομολογήθουμε τα ανομολόγητα...

Φίλτατοι αναγνώστες γυρίζει και ξαναγυρίζει στη μνήμη μου μια ανάμνηση, την οποία παρά την καταπληκτική δύναμη απώθησης που διαθέτω- δεν μπόρεσα να καταπνίξω.

Είμαι στο σπίτι της θείας μου,
είναι Χριστούγεννα, βραδάκι,
οι επισκέπτες μαζεμένοι στο σαλόνι,
το δέντρο στολισμένο, φωτάκια...
κάποιος βάζει στο πικάπ ένα δίσκο...
Al Bano & Romina Power, Felicita και..
τον ήχο σκίζουν τα σιχαμερά παπάκια!!!
Οι γονείς χειροκροτούν,
όλα τα παιδάκια να χορέψουν τα παπάκιαααα
τα παπάκιαααα,
τα παπάκιαααα

και χορεύω κι εγώ
και ξεφτιλίζομαι κι εγώ
και το ξέρω ότι ζω ένα δράμα
ότι θα μεγαλώσω και δεν θα ξεχάσω
ότι θα θυμάμαι
αλλά δεν έχω τη δύναμη να σταματήσω
τα παπάκια είναι πιό δυνατά από μένα (και πιό πολλά)
οι φωνές, ο χορός νικούν.
ΤΕΛΟΣ.

Παρασύρθηκα αγαπημένοι μου φίλοι, αλλά η ανάμνηση είναι τόσο μα τόσο οδυνηρή.
ΤΑ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΑ ΠΑΠΑΚΙΑ γιατί δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ, με νίκησαν. Και είναι πιθανόν ότι και τώρα να τα άκουγα πάλι θα τα χόρευα, αδύναμη, έρμαιο των ορέξεων τους...

ALLEGRO MA NON TANTO

Είναι παρατηρημένο ότι κάθε τόσα λίγα χρόνια σκάει μια μεγάλη soft εκνευριστικά κολλητική επιτυχία που μας τινάζει τα μυαλά στον αέρα, την ακούμε παντού και -το κυριώτερο- συνοδεύεται από σχετικά χορευτικά βήματα. Τα παπάκια είναι η πρώτη σχετική περίπτωση που θυμάμαι, αλλά φυσικά όχι η μοναδική.

Η επόμενη σχετική επιτυχία που θυμάμαι είναι το απαίσιο Lambada. Και εννοώ να σας βεβαιώσω φίλτατοι ότι εκεί τουλάχιστον αντιστάθηκα. Ήμουν βλέπετε και στην εφηβεία, είχα τις αντιστάσεις μου (just say no to Lambada). Το μίσησα το Lambada, τις φούστες, το χορό, τα κουνήματα του κώλου και όλη την σχετική κωλτούρα. Απ'ότι θυμάμαι γυρίστηκε και σχετική ταινία Lambada, the Forbidden Dance και δε συμμαζεύεται...

Παρόμοιο πρόσφατο φαινόμενο που θυμάμαι είναι το Asereje με τις Las Ketchup. Αυτό παραδόξως δεν με επηρρέασε ιδιαίτερα. Μεγάλωσα και ανέπτυξα ανοσία φαίνεται.

ALLEGRO ASSAI

Mια και χρησιμοποιώ το κομμάτι αυτό για ψυχοθεραπεία από εκνευριστικές μουσικές θα ήθελα φίλοι μου, πριν σας δώσω το λόγο για να μου κάνετε και εσείς ανάλογες εξομολογήσεις, να καταθέσω εδώ δύο ακόμη τραγούδια που όταν τα ακούω βγάζω φλύκταινες, άφθες και εφηβική ακμή:

Λεωνίδας Βελής: Με το στόμα γεμάτο φιλιά
Χρήστου Νικολόπουλου: Ψίθυροι καρδιάς.

Μα το πόσο με εκνευρίζουν δε λέγεται!

Αχ, ξαλάφρωσα λιγάκι που τα είπα...

Η σειρά σας τώρα.

(Υπόκλιση)

Στο Ρετιρέ των Αναμνήσεων

Αφιερωμένο στον αδελφό μου Μ. και τον φίλο cobden

Καλοκαίριασε. Άρχισαν οι ζέστες. Όμως στο Ρετιρέ είναι δροσερά. Γιατί τα αστεία του Γιάννη Δαλιανίδη είναι πάντοτε κρύα.

Όπως μας πληροφόρησε ο φίλος του blog cobden, ξεκίνησε και φέτος ο μαραθώνιος καθημερινής προβολής της πολυαγαπημένης μας σειράς ΡΕΤΙΡΕ. Το Mega Channel, αφού μας δημιούργησε την εξάρτηση, φροντίζει κάθε χρόνο να μας ξεχαρμανιάζει. Δυστυχώς όμως είναι η ώρα δύσκολη, της προβολής η ώρα. Και ο μόνος τρόπος για να δει κανείς τη σειρά είναι να απολυθεί!

Για τους μυημένους δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. Για τους μη μυημένους δυό λόγια για την υπόθεση και τα πρόσωπα που συνθέτουν αυτό το απίθανο κολάζ χαρακτήρων της Δαλιανίδειας μυθολογίας.

Καταρχάς το Ρετιρέ εντάσσεται στη μακρά σειρά των σήριαλς του Δαλιανίδη (Μικρομεσαίοι, Τα Καθημερινά, Τα Λιονταράκια, Αραχτοί και Light) που αναπαράγουν σε μεγάλο βαθμό τα ίδια κλισέ, τους ίδιους τύπους, ενίοτε τα ίδια περιστατικά και διαλόγους. Όπως είπε και ο cobden, η αίσθηση που αφήνει το σήριαλ είναι ότι έχει γυριστεί στη δεκαετία του '80, στα μέσα της μάλλον, ενώ στην πραγματικότητα είναι παιδί της ιδιωτικής τηλεόρασης και τύποις χρονολογείται στη δεκαετία του '90: για την ακρίβεια γυρίστηκε το 1990. Ακριβώς εδώ έγκειται το μυστικό του μεγαλείου της σειράς! Είναι διασκεδαστικά αναχρονιστική, εκτός πραγματικότητας, απόλυτα προβλέψιμη σε βαθμό αστειότητας!

Ας θυμίσουμε τιμής ένεκεν τα πρόσωπα:

Κατερίνα Σοφιανού: Κατερίνα Γιουλάκη

κα Σοφία, μητέρα Κατερίνας: Κούλα Αγαγιώτου

Ελένη: Κλαίρη Κατσαντώνη

Ιάσων: Παύλος Ευαγγελόπουλος

Χαρούλα Πεπονάκη: Έλντα Πανοπούλου

κυρία Θάλεια, μητέρα Ιάσονα: Μαρία Μαρτίκα

κυρία Ζαχαροπούλου, αφεντικό Κατερίνας, Ελένης, Χαρούλας, ιδιοκτήτρια εταιρείας "Κόσμος": Βίκυ Βανίτα

Χρήστος, φαρμακοποιός, σύζυγος Κατερίνας: Νίκος Κούρος

Ειρήνη, ανιψιά Κατερίνας: Τζόυς Ευείδη

Φοίβος, καφετζής: Τάσος Κωστής

Αμαλία (η ονομαζόμενη Ξινή), αδελφή Χρήστου: Νεφέλη Ορφανού

Μίλτος Παπάρας, πρώτος σύζυγος Κατερίνας: Δημήτρης Καλλιβωκάς

Άλκης, βοηθός Ιάσονα: Μάκης Δελαπόρτας

Κωστάκης, συνάδελφος Κατερίνας, Ελένης, Χαρούλας: ΧΧΧ ΧΧΧ

Ανιψιά Χρήστου φαρμακοποιού, κόρη Αμαλίας: ΧΧΧ ΧΧΧ

Όσο για την υπόθεση, αντιγράφουμε εδώ από το site του Mega Channel (κι όποιος αντέξει άντεξε):

«Το Ρετιρέ»
Είναι μια ιδέα του Γιάννη Διαλανίδη για μια σύγχρονη, εύθυμη κι ηθογραφική τηλεοπτική σειρά.

Στην Αθήνα του σήμερα η Κατερίνα (Κατερίνα Γιουλάκη) ζει με τη μητέρα της (Κούλα Αγαγιώτου) και την ανιψιά της (Τζόυς Ευείδη) σ' ένα ρετιρέ μιας μικροαστικής γειτονιάς.

Η Κατερίνα είναι μια σύγχρονη γυναίκα, υπερκινητική, δραστήρια και ελαφρώς νευρωτική. Εργάζεται στην COSMOS ΕΠΕ, Διαφημίσεις-Τηλεοπτικές Εκπομπές-Δημόσιες Σχέσεις. Χωρισμένη ήδη από καιρό, έχει διατηρήσει, όμως, μια φιλική σχέση με τον πρώην άντρα της (Δημήτρης Καλλιβωκάς), ο οποίος της φορτώνει όλα τα προβλήματα της προσωπικής του ζωής.

Προβλήματα, όμως, αντιμετωπίζει γενικά στις σχέσεις της με τους συνανθρώπους. Προβλήματα που τα δημιουργεί ο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας της. Τρελή την αποκαλούν οι φίλοι της. Υπερβολή! Κάποιες μικροεκρήξεις είναι μάλλον δικαιολογημένες ζώντας σε μια κοινωνία με πολλά στοιχεία του παραλόγου.
Η Κατερίνα είναι και παρουσιάστρια ενός τηλεοπτικού προγράμματος. Μέσα από την εκπομπή της, που καλεί επώνυμους και κάνει συζήτηση μαζί τους, μας δίνεται η ευκαιρία να σατιρίσουμε κάποιους πετυχημένους του κοινωνικού μας περίγυρου.

Μια από τις κύριες αιτίες που η Κατερίνα μας βρίσκεται συχνά με ταραγμένα νεύρα είναι οι αντιδράσεις της μητέρας της και της ανιψιάς της, στις σχέσεις με τον Χρήστο (Νίκος Κούρος), φαρμακοποιό και η αρνητική στάση της αδερφή του (Νεφέλη Ορφανού).

Στην COSMOS εργάζεται και η Ελένη, ένα νέο και ωραίο κορίτσι (Κλαίρη Κατσαντώνη) που γνωρίζει τον Ιάσονα (Παύλος Ευαγγελόπουλος). Παρακολουθούμε την ερωτική τους ιστορία, καθώς και τα πρόσωπα που κινούνται γύρω τους, τη μητέρα του Ιάσονα (Μαρία Μαρτίκα), τη φίλη της Ελένης, Χαρούλα ('Ελντα Πανοπούλου), τον Φοίβο (Τάσος Κωστής), κ.ά.

Ερώτηση κρίσεως

Κατόπιν σφοδρών αντιπαραθέσεων, το ζεύγος Ιφιμέδεια και Μάρκος αποφασίσαμε να καταφύγουμε στη γνώμη των πολυφίλητων αναγνωστών μας προκειμένου να καταλήξουμε σε ένα πολύ σοβαρό ζήτημα:

Τα Fofico είχαν την ίδια γεύση με τα σημερινά Φουντούνια;

Η Ιφιμέδεια λέει ΝΑΙ (και τρώει -καθώς γράφει- ένα μεγάλο πακέτο Φουντούνια, γεμάτη νοσταλγία).
Ο Μάρκος λέει ΟΧΙ (και τρώει ένα μεγάλο πακέτο Δρακουλίνια αναπολώντας την Pizza Mexicana -τι τριχασμός Θεέ μου!).

Εσείς τί λέτε;

To boldly go...

These are the voyages of the Starship Enterprise... it's continuing mission... to explore strange new worlds... to seek out new life and new civilisations... to blodly go where no man jas gone before...

Αυτό είναι το πιό δύσκολο ποστ που επιχειρώ να ανεβάσω σε αυτό το blog. Και είναι δύσκολο να σας εξηγήσω γιατί... γι'αυτό δεν θα σας γράψω πολλά.

Λάτρεψα τη σειρά και τις ταινίες. Το original cast. Τον William Shatner και τον Leonard Nimoy. Κάποτε χώνεψα και τον Patrick Steward ως Jean-Luc Picard...

Όχι τα sequel series.

Το Star Trek υπήρξε κατά τη γνώμη μου μια εμπειρία του μυαλού, ενίοτε και της καρδιάς. Όποιος γουστάρει, με καταλαβαίνει.

Ρένα, αυτό είναι για σένα. Που ξέρεις. Από το ΙΙ προς το ΙΙΙ. The needs of the one outway the needs of the many...

Υ.Γ. Φίλοι Trekkies ξέρω ότι υπάρχετε και είστε εκεί έξω. It was... fun όπως είπε και ο Kirk.

Η υγιεινή διατροφή βλάπτει σοβαρά την υγεία

Φίλτατοι αναγνώστες,

απόψε θα κάνουμε κανονική ανασκαφή στα βάθη του χρόνου. Και ίσως συγχρόνως ένα τεστ μνήμης.

Δυστυχώς, όπως έχω δηλώσει, η μνήμη μου όσον αφορά τις χρονολογίες είναι πολύ αδύνατη, ώστε δεν μπορώ να σας τοποθετήσω με ακρίβεια στο χρόνο. Νομίζω ότι πήγαινα Δευτέρα Γυμνασίου, άρα υπολογίζω... 1984 ή 1985, μπορεί και 1986..

Εκείνη τη χρονιά λοιπόν η παραγωγή των ροδάκινων στην Ελλάδα ήταν προφανώς μεγαλύτερη από την κατανάλωση ή διάθεση σε όποιες άλλες εμπορικές οδούς και προκειμένου να γλυτώσουν τα εύγευστα φρούτα από τη μοίρα της χωματερής... κατέληξαν στα σχολεία! Δεν ξέρω ποιός κρατικός φορέας -προφανώς σε συνεργασία με το Υπουργείο Παιδείας- αποφάσισε να γίνουν τα ροδάκινα χυμός που διατέθηκε δωρεάν στους μαθητές.

Ο χυμός ήταν μέσα σε κάτι μεγάλα κυλινδρικά κονσερβοκούτια μπρονζέ χρώματος (περιγραφή ε;), πολύ βαριά το καθένα τους στη μεταφορά! Θυμάμαι ότι στο τέλος των μαθημάτων μας έστελναν στο Γυμναστήριο του σχολείου που ήταν γεμάτο τέτοιες κονσέρβες και οι καθηγητές μας παρότρυναν να πάρουμε από δύο τέτοιες κονσέρβες κάθε φορά (προφανώς για να αδειάσει κάποτε το Γυμναστήριο...).

Η φαεινή ιδέα του Υπουργείου Παιδείας ήταν για μένα εφιάλτης. Εκτός από το γεγονός ότι δεν μου άρεσε ο εν λόγω χυμός γιατί ήταν πολύ παχύρευστος και σιχαινόμουνα την τσίγκινη κονσέρβα, τραβούσα και τον παθών μου τον τάραχο για να τα κουβαλήσω! Ας υπολογίσει κανείς εδώ το βάρος της σχολικής τσάντας γεμάτης βιβλία και τετράδια + 2 τέτοιες τεράστιες κονσέρβες καθώς επίσης και το γεγονός ότι για να γυρίσω στο σπίτι μου από το σχολείο ανέβαινα με το πόδια όλο το λόφο της Καστέλλας (όσοι ξέρουν καταλαβαίνουν..), ε παίρνετε μια ιδέα...Άσε που τότε ήμουνα μια σταλιά άνθρωπος: 1,60 ύψος και καμιά 50 κιλά..

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαθηματικός για να καταλάβει ότι οι χυμοί ροδάκινο εκείνης της χρονιάς έβλαπταν σοβαρά την υγεία μου! Έφτανα στο σπίτι λαχανιασμένη, ιδρωκοπημένη, με καμιά 200 παλμούς! Από θαύμα γλύτωσα την υπέροχη κορμοστασιά μου από το καμπούριασμα! Κι από πείσμα, ζήτημα είναι να ήπια κανά δυό ποτήρια από αυτό το βρωμερό χυμό (μου πονούσε και η κοιλίτσα μου!).

Ώστε λοιπόν δεν έχω δίκιο που έβαλα αυτόν τον τίτλο στο ποστ;

Γειά σου Ανδρέα εκτροφέα!

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Δεν ξέρω αν είναι εντελώς 80's φαινόμενο, αλλά ο Εθνικός Σταρ είναι απόλυτη αξία.

"Καλώς ορίσατε στην ιστοσελίδα του Εθνικού Σταρ της Ελλάδος Ανδρέα Ευαγγελόπουλου. Του Ηθοποιού, Παρουσιαστή, Τραγουδιστή, Αστρολόγου, Εκτροφέα μακρίτριχων και κοντότριχων Τσιουάουα και Προέδρου της Λέσχης Φίλων (Fun – Club) των Τσιουάουα."

www.chihuahua.gr/

Υ.Γ. Για πάρτη σου npl...

Από τον Ralph στα καρπούζια μέσω Ολυμπιάδας

Το Καράτε Κιντ Ι το είδα στο σινεμά τρεις φορές -τη μία εξ'αυτών όρθια!!! Που να ήξερα ότι θα το έδειχνε αργότερα σε τακτά διαστήματα το Μέγκα.. Και βέβαια όπως όλοι με είχε πιάσει και μένα η μανία με τις πολεμικές τέχνες και ονειρευόμουνα να πλακώνω στις γρήγορες τους αχώνευτους συμμαθητές και τους καθηγητές μου. Η κα. Ε. ούτε να ακούσει βέβαια για καράτε. Αχ ρε μάνα, τώρα μπορεί να ήμουν Ολυμπιονίκης.

Τέλος πάντων με το Ralph Macchio είχα φάει μεγάλο κόλλημα. Μάζευα φωτογραφίες του, έβλεπα όλες τις ταινίες του (σιγά τη φιλμογραφία, τέλος πάντων), έρωτας μεγάλος. Είχα άλλωστε πάντοτε αδυναμία μεγάλη στους πολύ μελαχρινούς άντρες -ίσως επειδή εγώ δεν είμαι. Ούτε μελαχρινή. Ούτε άντρας.
Αφού ως παιδί είχα όνειρο να με κλέψει ένας γύφτος και να πουλάμε με το Ντάτσουν του καρπούζια στο διηνεκές...

(Μάρκο, λες;)